στη φίλη που έφυγε...

Μια νοσταλγία άφησες να την διαφεντεύω

μα θέλεις νάναι μυστική, αρχόντισσα στητή,

το πέρασμά σου άνεμος με πείσμα το γυρεύω

μα γέρνεις τώρα ακίνητη, αμίλητη, σεμνή.

Κουράστηκες στους αγέρηδες το μίσος να παλεύεις

και κουρασμένη έφυγες για τόπους μακρυνούς,

άγνωστο είν΄το ταξίδι σου, πού πας; πού ταξιδεύεις;

Σε νέφη άγνωστα παγερά και ύπουλους καιρούς;

Αν δεις κανένα φίλο μου φιλί να τον φιλέψεις,

και εκ μέρους μου τη μάνα μου συγγνώμην να της πεις,

και όποιον ακόμη πιο γνωστό να ψάξεις, να γυρέψεις,

μπόρες, στοιχειά και φλόγες ποτέ μη φοβηθείς.

Από το δισκοπότηρο στην πρώτη σου κοινωνία

ζήτα μόνο το κρασί το ντόπιο το γλυκό,

και κάθισε σιωπηλή σε κάποια μικρή γωνία,

ν΄ακούσεις ένα τραγούδι , που θα σου στείλω εγώ.

Καίτη μου! να μη σκιαχτείς από του άπειρου το σκοτάδι,

σχημάτισε με την λάμψη σου ένα μικρό σταυρό,

γίνε αστέρι κι άφησε στον ουρανό σημάδι

για να μετρώ τις νύχτες που θα σε συναντώ...Β.Α.