Μες στου φθινόπωρου την ήρεμη νοσταλγία,
μάγισσα η αγράμπελη στον τοίχο μας σκαρφαλώνει,
με δύναμη που της δώρισε κάποια κρυφή αγία,
και παρόλο το κρυόβροχο, όλο και μεγαλώνει.
Ο τοίχος μας φθινοπωρινός μαζί της όλο μαλώνει,
γιατί ζωϋφια ακάλεστα τα φύλλα της κάναν σπίτι
και ο κορμός της στη γλάστρα μας συνέχεια μεγαλώνει
και στέλνει φιλιά σ΄ αυγερινό φιλιά σ΄ αποσπερίτη.
Κι ένα πρωινό με φιλόβροχο με παγωνιάς σταγόνες,
άξαφνα η αγράμπελη κόκκινο πήρε χρώμα,
δανείστηκαν το κατακόκκινο ρούχο κι οι ανεμώνες
και θάψανε τη λύπη τους βαθιά μέσα στο χώμα.
Κάμπιες ισορροπούσανε στα φύλλα που κρεμόταν
με δύναμη κι υπομονή κρατιόταν απ΄τα χέρια,
ώσπου ερχόταν η νυχτιά και το άλικο χανόταν,
καθώς λαμπίδες πέταγαν κι άναβαν αγιοκέρια...Β.Α.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου