Ένα αστέρι γεννιέται [ αφιερωμένο σε μια μικρή ποιήτρια ]

Το βλέμμα σου υψόδεντρο, που τρέχει πάνω σε βράχια

ακούω την κελαριστή φωνή, που στέλνεις στα ελάτια,

παρακαλώ τα άγρια βουνά να χαμηλώσουν λίγο,

μη σκιάζεσαι κι αν σ΄αφήσουνε γκρεμούς και μονοπάτια.

Το χέρι σου αετόφτερο, που μύριους στίχους γράφει

και στης μανούλας την καρδιά σταυραετός πετάει

κι όλες τις άγριες κραυγές σε ίσκιο τις μαζεύει

μη και τις δει του ήλιου φως και τις ξαναζητάει.

Και το ροδάμι της ψυχής στον αργαλειό κλεισμένο

με σκέψεις από ποθητό, που αναζητά η καρδιά,

γράψε κρυφά έναν καημό, που ήρθε στην ψυχή σου

και στόλισε κάποιο σου φόρεμα μ΄αγάπης γιασεμιά.

Γράψε κοπέλα μου καλή τους στίχους της καρδιάς σου

και δώσε στους <<πολύξερους>> λιγάκι απ΄την ορμή σου

δεν είναι ώρα για πικρές κι αστόχαστες στιγμές

μόνο δώσε μου τις φτερούγες σου να γράψω κι εγώ μαζί σου…Β.Α.