Μία τσάντα από κουρέλια και κορδόνια
μολύβια,σβήστρες και σπασμένα τα στυλό
μια αγάπη ξεχασμένη της μανούλας,
πορεία ίσια στο χιόνι για σχολειό,
το βλέμμα ελπίδας γινόταν γέλιο
και η ματιά μου καθάρια,κοφτερή
όνειρα, πλαστικά μαύρα σοσόνια
και λαχτάρα, λαχτάρα για ζωή!
πάντα την αγάπη, μ' αγάπη ακολουθούσα
με άλφα, γάμα,άλφα,πι και ήτα
κι άρχισα, να γράφω όνειρα για ζωή
με κεφαλαίο ζήτα.
Τα χρόνια πέρασαν έφυγαν γοργά,
η αλφαβήτα μου μ΄έχει πια ξεχάσει,
δεν είμαι πρωτάκι στο σχολειό μου τώρα πια,
τα άλφα και τα βήτα μου ίσως να τα ΄χω χάσει.
Θυμάμαι τα χρόνια τα παλιά
όταν τον ήλιο έγραφα με ήτα,
στους άλλους έδινα το άλφα με χαρά,
γιατί αρκούσε σε μένα μόνο το βήτα..Β.Α.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου