Μικρό σπιτάκι στην κορφή, γρανίτης στα πλευρά του,
μεγάλα τ΄ακρόλιθα με τέχνη στιβαγμένα,
λάσπη βαλμένη ανάμεσα με λίγα κενά στην άκρη,
να χτίζουν τα χαμόπουλα φωλιά που προστατεύει.
Κι επάνω ένα παράθυρο σάπιο από το χρόνο,
πιο πίσω μια γκαζόλαμπα το βράδυ τόκανε μέρα,
για να φωτίζει, να διαπερνά,
τις ξέπλεκες κοτσίδες.
Κάποιος διαβάτης στέκεται ,το παραθύρι βλέπει,
του λέει ένα «ευχαριστώ, απόκοσμο φεγγάρι,
που με μια λαμπίτσα γυάλινη
το δρόμο μου φωτίζεις».
Όλα τα γύρω της νυχτιάς είναι σκοτεινιασμένα,
μόνο το παραθύρι μας
μυλόπετρα μες τη νύχτα,
τα μαύρα τα κάνει κάτασπρα και τα σκοτάδια μέρα.
Όσες σκιές κι αν το διαβούν αυτό θάναι το ίδιο,
δίπλα θα ανάβει ευλαβικά η κόρη το καντήλι,
θα φέγγει η γκαζόλαμπα το γκάζι κι αν στερέψει,
ακόμα κι αν κάποια μάγισσα της κλέψει το φιτίλι...Β.Α.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου