γύρισες

Ρώτησα μωβ νυχτολούλουδο αν θα γυρίσεις πίσω

και μου ΄πε πως τα χνάρια σου θαρρεί πως τάχει δει

έφυγες σε χρόνο ξενιτιάς και είπες <<θα σ΄αφήσω>>

ψηλά κρατούσες όνειρα και πόθους για τη ζωή.

Το βλέμμα σου όπως πάντοτε ένας δικός μου κάμπος

σαν θάλασσα που βράχους γιγάντιους χτυπάει μ΄απονιά

είπες πως <<μακριά σου δεν μπορώ στο φονικό το θάμπος

ξαναγυρίζω στη πιο ζεστή και γνώριμη αγκαλιά>>.

Ξεκινώ πάλι απ΄την αρχή εκεί που μ΄είχες αφήσει

κρυφομιλώ με όνειρα κάτω από αστραπές

και κάποια σαύρα παράλυτη την άφησα να ζήσει

μη κι αφαιρέσω μια ζωή και νιώσω ενοχές.

Γύρισες αγάπη μου στη γνώριμή σου δύση

αυτή που σ ΄έκανε πάντοτε να φαίνεσαι χλωμή

και σαν παιδί θα κάθομαι η θλίψη πριν μ΄αφήσει

για να μου πεις της ξενιτιάς αυτά που έχεις δει…Β.Α.