Το παλιό βιολί

Κρεμάστηκε σε τοίχο μουσκεμένο από αναμνήσεις

και οι χορδές του ανάκατες, σε ξύλο σαπισμένο,

χορδές που έπαλλαν κάποτε με ήχους παραδεισένιους

κι άκουγε πλήθος άμορφο, με δέος, σαστισμένο.

Πουλιά, που πέρναγαν από κει, με ράμφος όλο αγάπη,

κουρνιάζαν όλα απέναντι μαζεύοντας χορτάρι,

για κάποιες φωλιές, που έχτιζαν στ΄αντικρυνό σπιτάκι

κι ήθελαν με τις φτερούγες τους να πιάσουν το δοξάρι.

Αυτό το βιολί, που σάπισε στα χρόνια και στα μίση,

ακόμη ηχεί με ήχους ουράνιους κι αόρατα δυο χέρια,

μ΄αδέξια δάχτυλα μωρού, σαν νάναι παιχνιδάκι,

με πεθυμιές να παίξουνε βιολί χιλιάδες περιστέρια.

Ο βιολιστής χάθηκε κανείς πια δεν τον ξέρει,

που πήγε; και τι έγινε το μάγουλο που ακουμπούσε;

στο εβένινο το ξύλο του, χτυπώντας το δοξάρι;

μα το βιολί συνέχεια μαέστρο αναζητούσε.

Ωσπου μια μέρα ξεκούρντιστο απ΄ αδράνεια λαβωμένο,

κάποια χέρια θλιβερά και άμουσα το σηκώσαν,

με το δοξάρι του μαζί άτσαλα το κρατήσαν

και σε σκουπίδια ένα σωρό σαν λάφυρο το δώσαν.

Αμέσως ήρθαν γύρω του τα άλλα τα σκουπίδια

και για να μάθουνε γι΄αυτό όλο και ερωτούσαν,

κάποια απλά το κοίταζαν με δέος και θαυμασμό

κι άλλα δίπλα του παράστεκαν και το μοιρολογούσαν.,,Β.Α.