οι σειρήνες

Με μάγεψε το υπέροχό τους άσμα

και σήκωσα το βήμα μου γοργό,

δεν ήξερα πως μπρος μου είχα χάσμα,

που θα με κάνει αιώνια να πονώ.

Να τώρα σκληρά παλεύω με το κύμα

το θάνατο τον βλέπω σιωπηλά

και των ανθρώπων τα μίση και το κρίμα,

κρατάω κόντρα στου ανέμου τα στοιχειά.

Το άσμα των σειρήνων πάντα μπρος μου,

δεν έβλεπα το κύμα που χτυπούσε,

άβουλο σανίδι ο εαυτός μου,

την ευτυχία στον πόνο αναζητούσε.

Με πλάνεψαν τα εφήμερα τα κάλλη

και των ανέμων το χάδι το απαλό,

αναζητούσα του έρωτα την αγκάλη,

μα μπήκα σε κυκλώνα πορφυρό...B.A.