Σ΄έπλασα μέσα μου σαν ξεχασμένη ελπίδα,
σαν της μοίρας μου τρυφερό γλυκό ένα φιλί
και ήσουν εσύ! σε γνώρισα όταν σε πρωτοείδα,
να έρχεσαι με χρώματα, που θύμιζαν αυγή.
Σου έδινα κι ένα φιλί στο κάθε σ΄αγαπώ σου,
σε Πύλη Ωραία Ρωμανού με μια χρυσή στολή
και με τρεμάμενη φωνή μου είπες το όνειρό σου
κι ήσουν σεμνή, κατάλευκη σαν κάτασπρο πανί.
Σε γνώρισα σαν μια άνοιξη με μια φωνή του αγέρα
και τα χρυσά σου τα μαλλιά κολλούσαν στη βροχή
σε γνώρισα, γιατί ήσουνα μια του Απρίλη μέρα,
που με καλούσε στοργικά σαν αγάπη και σαν ζωή.
Τα φώτα ανώφελα κι αυτά παλεύανε να φέξουν
κι αστέρια μικρά πεφτάστερα ήταν εκεί κοντά,
κατάλευκα λιμνόπουλα έτοιμα ήταν να τρέξουν
να σε καλωσορίσουνε με μούσκεμα τα φτερά...Β.Α.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου