η αγάπη η δικιά σου

Άμμετρος χρόνος πέρασε αγάπη μου, μιας θλίψης,

που άφησε πίσω της χαρές του πρώτου σ΄αγαπώ,

ήταν εκείνη η στροφή που κοίταξες πριν στρίψεις

στην τελευταία διαδρομή και μ΄ άφησες εδώ.

Ήταν εκείνη η σιωπή σαν καιόμενη σανίδα,

αυτή, που ζούνε οι φτωχοί, που είναι μακριά,

χάθηκε κάποιο χαμόγελό, που μ΄ έδινε ελπίδα

γιατί μ΄ αρνήθηκες με σιωπή την πρώτη σου αγκαλιά.

Κι όσο η ελπίδα ξεμάκρυνε την είχαμε θαμμένη

είπες να την αναστήσουμε με Πάσχα μακρινό,

κι ας ήτανε μέρα μιας γιορτής, που έμοιαζε θλιμμένη,

σαν εκκλησιά θεόκλειστη σε Μέγα Εσπερινό.

Όμως η αγάπη αγάπη μου μας άνοιξε τα χέρια,

μ΄ένα πλατύ χαμόγελο ξανάνθισε για μας

ανάσταση τα αστέρια μας ψάλανε μ΄ αγιοκέρια,

κι αμέσως το βλέμμα τους άλλαξε και κοίταξαν εμάς..

Αυτή η αγάπη μονάκριβη, η αγάπη η δικιά σου,

που έχει κάτι από χαρά, από ανάσα κι αντοχή

αυτή , που μόνιμα ήθελε να είναι στην αγκαλιά σου

σ΄ αναζητούσε επίμονα ,να έρθει να σε βρει.. Β.Α.