Το ποίημα αυτό εκφράζει την εικαστική δημιουργία της καλής μου φίλης Τούλας Χαριτίδου την οποία και ευχαριστώ θερμά!
Της μοίρας το άψυχο δεντρί
πήρε ζωή κοντά σου
και της σκλαβιάς η προτροπή
σε μίσησε κρυφά
σαν το αγρίμι σ΄έδεσαν
και ήρθανε σιμά σου
μύριοι αετοί και άρπαγες
με ύπουλη θηλειά.
Σε κρύο κελί τη μητρική
αγκάλη σου είχες ανοίξει
και μια μαντήλα φόραγες
σε χρώμα βιολετί
ίδια η θλίψη κράταγε
το πλάνο κοίταγμά σου
κι αυτή η ματιά σου έκοβε
σαν κοφτερό γυαλί.
Μάνα του κόσμου άνοιξε
την αγκαλιά σου εντός μου
και μ΄ένα πόνο μητρικό
φέρε με στη ζωή
με μια μυρωδιά υπερκόσμια
βόηθα να δω το φως μου
και κάνε με την αγάπη σου
κάθε μοιραίος σου εγκλεισμός
να γίνεται στοργή.
Β.Α.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου