Πέρασαν τα χρόνια σιωπηλά,
τ΄άσπρα φορέματα έχουνε κιτρινίσει
κι οι μνήμες τους χορεύουν απαλά
και ο καιρός τα έχει πια ξεφτίσει.
Χαθήκαν οι κοτσίδες στα μαλλιά
χάθηκε η φαρδιά,πλατιά κορδέλλα,
σταμάτησε το πλέξιμο η γιαγιά
κι η Κατερίνα μας έγινε πια κοπέλα.
Χάθηκε η φορεσιά της Κυριακής
που ζήλευαν οι άλλοι στο Κατερινιώ μας
τώρα αχ! σιωπή μιας άλλης φυλακής,
μάς λείπει το τσιλίκι, το κρυφτό μας.
Το θέΤο φόρεμά της η Κατερίνα αναζητά,
το τσίτινο ,με κόκκινα και μπλε λουλούδια,
αυτό που φόραγε εκείνη τη φορά,
όταν πρωτάκουσε του έρωτα τραγούδια...Β.Α.
Το θέμα του ποιήματός μου ανήκει στην καλή μου φίλη Katerina Pitta
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου