χρόνε αλήτη

Έφυγε η δροσιά από τα χείλη,

η λάμψη στα μάτια έγινε καημός

χάθηκε του λαξευτή η σμίλη

ρυτίδιασε απ΄τα χρόνια ο λαιμός.

Τα τρυφερά τα κρίνα μαραθήκαν

τα χέρια απομείναν μοναχά

οι ρόζοι μόνιμα βαλθήκαν

να γελούν με της ζωής τα χωρατά.

Αλήτη χρόνε μάς γέλασες πολύ,

γέρασε πια η ανάσα η δικιά μας

μάς κύρτωσες την πλάτη τη στητή

είσαι πια ο μισητός ο πανδαμάτοράς μας.

Ρυτίδες παντού και άψυχες γοργόνες

όμως μια ελπίδα ανασταίνει πάλι τη ζωή

σ΄ ένα λιβάδι γεμάτο ανεμώνες

να! μπουκέτο με ζήλο φτιάχνει ένα παιδί...Β.Α.