η βεράντα σου

 

Μια βεραντούλα τόση δα με άνθη στολισμένη

ποτέ μπαλκόνι πιο όμορφο δεν είχα ξαναδεί 

ακόμα και την αγράμπελη την είδα ανθισμένη

με λεμονιάς τα ευωδιαστά τα άνθη να κρατεί.

Γύρω και γύρω είχε καρδιές με πράσινα τα φύλλα

και καταπράσινος φάνταζε ο έναστρος ουρανός

κι όταν το αεράκι φύσαγε με θεία ανατριχίλα

κατέβαινε βιαστικά κι ο ίδιος ο Θεός.

Στο καθαρό πεζούλι της αστράφτανε αστέρια

και οι περγκόλες φάνταζαν σαν νάτανε στοιχειά

άνθη και άνθη δοκίμαζαν από αόρατα δυο χέρια

με γρηγοράδα πρωτόγνωρη καινούργια φορεσιά.

Και στις βροχές και στις χιονιές η βεραντούλα αντέχει,

γιατί κάποια αόρατη δύναμη με πείσμα την κρατεί

ως κι η πρασινάδα η άτακτη απ΄τα κάγκελα προέχει

μήπως και κρύοι αέρηδες περάσουν από εκεί.

Μια νύχτα που ο ύπνος μου άργησε να με πάρει

θυμήθηκα στη βεράντα σου το πρώτο μου σ΄αγαπώ

κορδέλες τα κοριτσόπουλα φορούσανε με χάρη

και μοιραστήκαμε με φιλιά της αγάπης τον καημό....Β.Α.