Πέρα στης Αντιόχειας τα μέρη
έχω χτίσει ένα ολόχρυσο παλάτι
εκεί κρύβω της ζωής μου το γινάτι
και μου κάνουνε αέρα με μία φτέρη,
έχω πουλιά παραδεισένια που πετάνε
στην ξεραϊλα με σαπίζουν οι βροχές
τις λύπες μου έχω κάνει λιβάνου ευωδιές
και κερνάω τα καραβάνια που περνάνε.
Οι δούλοι μου κάθονται όλη μέρα
και τους κερνάω Διόνυσου ημίγλυκο κρασί
σκέτο ρουμπίνι, με κανάτα και μισή
κι όταν κουράζονται τους κάνω εγώ αέρα.
Μα ξαφνικά τα όνειρά μου έχουνε ξεμείνει,
τα είχα όλα και δεν ονειρευόμουν πια
ξεδιάντροπα η καλοπέρασή μου σβήνει
σκεφτόμουν την αυλή μας τη φτωχιά!
Ξέμεινα από όνειρα είναι αλήθεια
χωρίς αγάπη μέσα στη καρδιά
τα χρυσά, μαλαματένια, γίναν συνήθεια
δεν έχω όνειρα στη ζωή μου τώρα πια.. Β.Α.
Το θέμα του ποιήματός μου ανήκει στην καλή μου φίλη Κατερίνα Παρασκευά..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου