ΧΕΡΙΑ ΟΛΟ ΠΕΙΣΜΑ

<<Γιατί τα κρίνα χέρια σου

τάχεις πίσω σφιγμένα

άνθη απαλά ευωδιαστά

κρατάς αντί για μένα;

Γιατί η σιελ ζωνίτσα σου

σφιχτόδετα δεμένη

στέκει εκεί ευλαβικά

στολίσματος κορδέλα;

Γιατί κι όταν σου ζητώ

γλυκά να με φιλήσεις

μένουν τα χέρια σου σφιχτά

στη μέση σου δεμένα;

Γιατί κι όταν σου ζητώ

σφιχτά να μ΄αγκαλιάσεις

μένουν τα χέρια πίσω σου

σαν νάναι πεισμωμένα; >>.

<<Γιατί καλέ μου περήφανη

θέλω να είμαι εμπρός σου

καθώς εσύ με δίδαξες

θάρρος και περηφάνια,

και σαν αντράκι στέκομαι

στου έρωτα το μπαρούτι

σαν τις γυναίκες που έπεσαν

σε τουφεκιών τραγούδι.

Γιατί θέλω το άρωμα

που βγάζει το κορμί μου

νάναι κρυφό νυχτολούλουδο,

που μόνο νύχτα ανθίζει,

αυτά τα πείσμωνα χέρια μου

που τάχα σ΄απαρνιούνται

κλαριά είναι δενδρολίβανου

αγκαλιές, που νανουρίζουν.

Κι όταν θα γίνουν κέρινα

με άνθη στολισμένα

θα πάψουν να είναι πείσμωνα

στο στήθος μου θαρθούνε,

τότε ένα δάκρυ σου βουβό

θα πέσει στο μάγουλό μου

θάναι το μόνο μου φυλαχτό

στο νεκροκρέββατό μου>>...Β.Α.

γαλάζια λίμνη

Στης ομορφιάς το πλάτωμα μαζί σου ας ταξιδέψω

και στης ανέμης τον ιστό ας πλέξω έναν καημό

με της καρδιάς τη δύναμη το χάος να παλέψω

να μην αφήσω τίποτε, που δεν θάν΄ αληθινό.

Η λίμνη ήρεμη μπροστά στα μάτια μου ανοιχτή,

της μοίρας, το χαμόγελο θαρρείς μου κάνει δώρο,

και στα νερά τα ήρεμα νεράιδα ευγενική,

με λούζει με το πανδιαυγές κι αθάνατο συχώριο.

Κοιτάζω πέρα μακριά μια λάμψη μαγική,

κοιτάζει ο ήλιος την ομορφιά σε νούφαρο στολίδι,

που γίνεται διαμαντόπετρα σε κόμη γαλανή

και μοιάζει μ΄ένα τεράστιο γαλάζιο δαχτυλίδι...Β.Α.

 

όμορφη νύχτα

Νύχτα βγαλμένη από χέρι κάποιου τεχνίτη

μαύρα σύννεφα με βία περνάνε και βουή

ψάχνουν τον πολύχρωμο ξανθό αποσπερίτη

και φτιάχνουν εικόνα ιερή στης νύχτας τη σιγή.

Κάπου φαίνεται μακριά μια λάμψη σαν κανόνι

που σκοτώνει της νύχτας τα αθώα τα κορμιά,

της σκοτεινιάς η ομορφιά στην ξαστεριά απλώνει

την μαύρη την ανάσα της σε μαύρη ερημιά.

Υπέροχη και σκοτεινή της ομορφιάς η λύρα,

με αστερόσκονη πυκνή στολίζεται η ώρα

τα αστέρια προβάρουνε του άπειρου την πορφύρα

είναι η στιγμή ,που μόνο άγγελοι ψάλλουν τώρα.

Του χάους αυτή η ομορφιά βάφεται με κεντίδια

και η ίριδα από πολύχρωμη γίνεται χρυσαφί

ξάγρυπνοι γλάροι στις ακτές αρχίσανε παιχνίδια

και κάθε ψυχή μοναχική το φως αναπολεί.,,Β.Α.

 Tέλεια, πυκνή η μοίρα του έρωτα,

σε κύματα καμπυλωτά,

αστράφτει κάποια μπάντα,

με όργανα που αστράφτουν,

στον ήλιο το χρυσόφτερο.

Κι ακούγεται το τραγούδι της καρδιάς

με ήχους και χρώματα

ανεξίτηλα, στη φλούδα της γης

και ψάλλει η΄αστροφεγγιά,

με χιλάδες αστέρια,

της εφήμερης ζωής

την ξεχωριστή ομορφιά.......B.A.

Η λησμονιά

Είπες οι πίκρες οι φθονερές,

πρέπει να μας αφήσουν,

να σκεπαστούν με λησμονιά όλα τ΄αγκάθια

οι αγκαλιές, που πίστευες πως δεν είναι αληθινές

ας μείνουν σε κάποια μακρινά κακόπλεχτα καλάθια.

Λυτρωτική η λησμονιά για μια αγάπη ,

που επιμένει σιωπηλά μέσα στο χρόνο,

να πλάθει όνειρα πολλά με τη βουβή της σιωπή

και ν΄ αντιστέκεται με πείσμα μέσ΄ στον πόνο.

Θέλω αγάπη μου γλυκιά μια λησμονιά στα περασμένα

κι σαν ξανανθίσουν πασχαλιές να έχουμε έτοιμες καρδιές

που θ΄ανοίξουν και για αγάπη θα μιλήσουν

να είναι έτοιμες κι αυτές μέσα στις όμορφες

βραδιές να αγαπήσουν.

Θέλω τα πριν, τα άσκεφτα ποτέ ποτέ μη ξαναγίνουν

λιθάρι ασήκωτο, φριχτό και πάνω του θα σκοντάψεις

ποτέ ποτέ τα φθονερά ποτέ να μην σ΄αγγίξουν

μη και σε φέρουν θύμισες και βαριαναστενάξεις...Β.Α.

η νυφούλα μας

Νυφούλα γλυκοχάραμα,

χαρά στο μέτωπό σου,

η χάρη όλο το βιος σου,

κι η αγάπη σου σκιρτά.

Κατάλευκη σαν τους αφρούς,

τα μάτια σου λαμπιρίζουν,

τα δάκρυα σε στολίζουν

και πέφτουν στους ανθούς.

Κρατάς τα άνθη σαν αυγή,

ζωής ανατριχίλα,

χλωρόφυλλα τα φύλλα

και ρύζι όλο στοργή.

Και το φεγγάρι στη νέα σου ζωή

ακάλεστο είναι κοντά σου,

φιλά τα μάγουλά σου

με μια αγκαλιά χλωμή.

Τα χελιδόνια σιωπηλά

παράνυμφα σου στέκουν,

το άσπρο μόνο πλέκουν

στα μαύρα τους φτερά.

Μα και στο νάρθηκα ψηλά

πάλι θα φτερουγίσουν,

για χάρη σου θα γυρίσουν

Δεκέμβριο ξανά....Β.Α

η πόλη μας

Τσιμέντο παντού, θόρυβοι , πίσσα

και μετανάστες να πουλάνε χαϊμαλιά,

μάγκες ,τροτέζες, με εφέ να προσπερνάνε

και να φοβούνται τα αδέσποτα σκυλιά.

Παλιά αυτοκίνητα με κόπο ανηφορίζουν,

μαύρα απ΄τη σκόνη τ΄ανήλιαγα στενά,

γεράκοι στις διαβάσεις βλαστημάνε,

γιατί ο οδηγός του αμαξιού δεν σταματά.

Πιο κάτω λίγα χαμίνια κάνουνε χάζι,

έναν ζητιάνο περιπαίζουν φωναχτά,

λίγα ψιλά προς το μέρος του πετάνε,

να δουν αν σκύψει και μαζέψει τα λεφτά.

Και σαν βραδιάζει στην μικρή μας πολιτεία,

κάποιοι γυρεύουν μια εφήμερη αγκαλιά,

σιωπηλά τ΄αλισφερίσι αρχινάνε,

να ζητιανέψουν λίγα ψεύτικα φιλιά....Β.Α.

ο χτύπος της καρδιάς

Περνούν τα χρόνια μα η καρδιά γι΄αγάπη επιμένει

και όσο χτυπά στο κάλεσμα ριζώνει πάντα εκεί

σε καλοσύνη λιμανιού με τα σκοινιά δεμένη

καρδιοχτυπάει σ΄ωκεανούς και πέλαγα σαν βγει.

Μόνο που ζωγράφος δεν μπορεί να πιάσει το κοντύλι

να ζωγραφίσει τους χτύπους της που πάλλουν κάθε στιγμή

κι ανάβουν σε κάθε αγάπη με κερί της άνοιξης καντήλι

και φύλακες άγγελοι με φτερά προσέχουν μη σβηστεί.

Ως και του δέντρου τα΄ακρόκλωνα, οι σμαραγδένιοι κλώνοι

έχουν κι αυτοί μία καρδιά, που στη ζωή ακουμπά

κι η ρίζα του στη μάνα γη αρχίζει και απλώνει.

και στα κλαριά του κάθε πουλί μαθαίνει ν΄αγαπά.

Αυτός ο χτύπος θα στηθεί ψηλά στο εικονοστάσι

και θάναι το ανάκρασμα ενός καντηλιού φωνή

αλάνθαστη θάναι η ζωή θα τρέξει να ξαποστάσει

και δυνατά κι αστόχαστα ο χτύπος θάναι γιορτή…Β.Α.

ποθώ

Ποθώ την μιλιά σου και πάλι ν΄ακούσω

μ΄αγάπης λόγια να φωτίσει η σελήνη,

σαν τότε που μούπες το γλυκό σ αγαπώ σου,

νάναι σαν παραμύθι η ωραία σκιά σου,

ο έρωτάς σου μια ζεστή αγκαλιά.

Στους δρόμους ν΄ακούω παντού τ΄όνομά σου

κι αυτό να φωνάζουν με αθώες φωνούλες

καθώς θα παίζουν στις γειτονιές τα παιδιά...Β.Α.

Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου

 

Aπ΄τα ριζά του Πόντου,

μες στη φρίκη γίνατε

λίπασμα λευτεριάς

για κάθε γη,

η Ιστορία ας κλίνει το γόνυ

στους νεκρούς μας

την κάθε στιγμή!

Βασίλης Ανδρονίδης

βλέμμα αθώο

Κανείς δεν αξιώθηκε να γράψει για σας κάτι

κάποιου ξένου Παράδεισου αγγελικά παιδιά

στης μοναξιάς σας το λευκό μα και αγάπης άτι

θα αφιερώσω σήμερα εδώ μιαν αγκαλιά.

Αυτό το άγιο χαμόγελο και το αγνό συνάμα

ύμνους και δείγματα Θεού στην Πλάση αντηχεί

είναι σημάδι θεϊκό σαν ύστατο ένα τάμα,

που ο καθένας αγκαλιά χρωστάει όπου σας δει.

Για αυτό κι εγώ σήμερα για σας κάτι θα γράψω

με τη φτωχή την πένα μου θα κάνω προσευχή

την όμορφη ψυχούλα σας με τα λευκά θα βάψω

με το χαμόγελό σας θα υμνήσω τη ζωή….Α.Β.

σε μικρούς και μεγάλους συνανθρώπους μας με

Ειδικές Ικανότητες το αφιερώνω....Βασίλης Ανδρονίδης

Καλώς ήρθες καλοκαίρι

Πάλι η ρόδα γύρισε του χρόνου η δολερή,

το καλοκαίρι έφτασε στης μοίρας το κατώφλι,

χιλιάδες όρκοι έρωτα σε άμμο αλμυρή

θα καθαρίσουν του καρπού το κάτασπρο το τσόφλι.

Η θάλασσα διάφανη στου έρωτα τη φρεσκάδα,

θα τους προτείνει σιγανά τα λόγια που θα πουν

μια ευτυχία θάρχεται μεσημεριού λιακάδα

χείλη αχόρταγα σκυφτά γι΄αγάπη θα μιλούν.

Κι όταν περάσει του έρωτα η πρώτη κυματησιά,

τότε βαρκούλα ήρεμη με το πανί ανοιγμένο,

θα ταξιδέψει τα φιλιά φιδιού περπατησιά,

σε περιγιάλι απάνεμο στα κύματα λουσμένο.

Καλώς μας ήρθες ήρεμο του έρωτα καλοκαίρι

που με τις αναμνήσεις σου στολίζεις τις καρδιές,

εσύ που παίρνεις βιαστικά τον έρωτα απ΄το χέρι

και φτάνεις κοντά στο όνειρο κάποιες μικρές στιγμές...Β.Α.

το νησί

 

Είπαμε να πάμε σε ξένο κι απόμερο νησί 

η φλόγα του έρωτα μας, να γίνει ανεμώνα,

σε μια έρμη ακρογιαλιά να μείνουμε μαζί

κοιτώντας κατάματα τον αδίστακτο μουσώνα.

Η θάλασσα να σου χαϊδεύει τα μαλλιά

και η αύρα η αλμυρή ευθύς να τα στεγνώνει,

τα άσπρα βότσαλα πετράδια αστραφτερά

να παίζουνε με την αίσθηση πως έχει πέσει χιόνι.

Πράσινα φύκια και λαδί να στέκουν σιωπηλά,

σιωπηλοί σαν δικαστές ν΄ακούσουν τι θα πούμε

κι ύστερα όταν η ζέστη φλογίσει τα κορμιά

στην αγκαλιά της θάλασσας μαζί να ανοιχτούμε.

Θέλω το νησί το μακρινό να έχει μόνο πουλιά

τα αθώα τα ψαρόπουλα, που μόνο αγάπη ξέρουν,

όταν κάποιου αδίστακτου αετού κινήσουν τη ματιά

στα κρίνα χέρια σου τα μικρά τους να σου φέρουν…Β.Α.

η βεράντα σου

 

Μια βεραντούλα τόση δα με άνθη στολισμένη

ποτέ μπαλκόνι πιο όμορφο δεν είχα ξαναδεί 

ακόμα και την αγράμπελη την είδα ανθισμένη

με λεμονιάς τα ευωδιαστά τα άνθη να κρατεί.

Γύρω και γύρω είχε καρδιές με πράσινα τα φύλλα

και καταπράσινος φάνταζε ο έναστρος ουρανός

κι όταν το αεράκι φύσαγε με θεία ανατριχίλα

κατέβαινε βιαστικά κι ο ίδιος ο Θεός.

Στο καθαρό πεζούλι της αστράφτανε αστέρια

και οι περγκόλες φάνταζαν σαν νάτανε στοιχειά

άνθη και άνθη δοκίμαζαν από αόρατα δυο χέρια

με γρηγοράδα πρωτόγνωρη καινούργια φορεσιά.

Και στις βροχές και στις χιονιές η βεραντούλα αντέχει,

γιατί κάποια αόρατη δύναμη με πείσμα την κρατεί

ως κι η πρασινάδα η άτακτη απ΄τα κάγκελα προέχει

μήπως και κρύοι αέρηδες περάσουν από εκεί.

Μια νύχτα που ο ύπνος μου άργησε να με πάρει

θυμήθηκα στη βεράντα σου το πρώτο μου σ΄αγαπώ

κορδέλες τα κοριτσόπουλα φορούσανε με χάρη

και μοιραστήκαμε με φιλιά της αγάπης τον καημό....Β.Α.

χρόνε αλήτη

Έφυγε η δροσιά από τα χείλη,

η λάμψη στα μάτια έγινε καημός

χάθηκε του λαξευτή η σμίλη

ρυτίδιασε απ΄τα χρόνια ο λαιμός.

Τα τρυφερά τα κρίνα μαραθήκαν

τα χέρια απομείναν μοναχά

οι ρόζοι μόνιμα βαλθήκαν

να γελούν με της ζωής τα χωρατά.

Αλήτη χρόνε μάς γέλασες πολύ,

γέρασε πια η ανάσα η δικιά μας

μάς κύρτωσες την πλάτη τη στητή

είσαι πια ο μισητός ο πανδαμάτοράς μας.

Ρυτίδες παντού και άψυχες γοργόνες

όμως μια ελπίδα ανασταίνει πάλι τη ζωή

σ΄ ένα λιβάδι γεμάτο ανεμώνες

να! μπουκέτο με ζήλο φτιάχνει ένα παιδί...Β.Α.

Όλες οι λύπες

Ποιος είπε πως οι λύπες στερεύουν τις χαρές:

όσες κι αν έρθουν καλοδεχούμενες ας έρθουν

οι αντοχές θα μείνουν εδώ κι ας είναι μακρινές

να πολεμούν και να νικάνε ξέρουν.

Τα δάκρυα ας κυλούν πικρά κάποιο καιρό,

θαρθεί άλλος καιρός θα κουραστούν και θα σωπάσουν

θα ξεχαστούν μέσ σε χαρές ένα σωρό

και με χορούς θα τρέξουν να γιορτάσουν.

Όλες οι λύπες αδύναμες κι ας έρθουν καρτερώ

και μοναχές και μ΄άλλες μαζί ας έρθουν αν τολμάνε,

εγώ μένω πιστός σ εκείνη που αγαπώ,

κι ας με την πίκρα τους φριχτά με πολεμάνε.

Την άλλη μέρα, περιμένω πρωινό

και ανταύγειες χαράς η ζωή θα επαναφέρει

ξανά τα χείλη μου θα ψελλίσουν σ αγαπώ

και η καρδιά μ΄ένα φιλί χαρά θα ξαναφέρει...Β.Α.

Ποτέ δεν πρέπει η αγάπη να ζει χωρίς ελπίδα.

Ποτέ δεν πρέπει η λύπη να μας λυγίζει,

 γιατί τότε της κάνουμε το χατίρι και <<νομίζει>>

 πως είναι πιο δυνατή από μας.

Η έρημός μου

Απέραντη η άμμος μπροστά μου στέκει

με Λεστριγόνες και θεριά πάντα εκεί

το φως το αδιαπέραστο παραστέκει

σε αμμόλοφους γεμάτους σιωπή.

Αντίκρυ μου νερά ψεύτικα αναβλύζουν

με κίβδηλους πίδακες σημάδια της ζωής

σε αμμόλοφους καραβάνια ανηφορίζουν

και στάζουν ιδρώτα, που πέφτει καταγής.

Αυτή η έρημος την ψυχή μου ζωγραφίζει

και κάνει δέηση βλαστάρι να φυτρώσει

χέρια κατάμαυρα τα καίει τα μαυρίζει

μέχρι η ρίζα πάνω στην άμμο να στεριώσει.

Η έρημός μου στάλα μιας άλλης μοναξιάς

με γυροφέρνει αναίτια και θέλει να με πνίξει

ώσπου να έρθει το νερό κάποιας ματιάς

και το δρόμο της αγάπης να μου δείξει.....Β.Α.

Μάτια

Μάτια που ιριδίζουνε

στο φως της μέρας, ήλιος

γεννιέται μέσα τους

και φως της οικουμένης.

Μάτια που συμπονέσανε

τα μάτια ενός ζητιάνου,

μάτια που γειτονέψανε

με πόνο ενός φτωχού.

Μάτια που υπερήφανα

σταθήκανε στην άκρη

στο τουφεκιών το σίδερο

χωρίς ν΄αφήσουν δάκρυ.

Μάτια που αργοσβήσανε

στου χάρου το αντάμα,

μάτια που εβουρκώσανε

καθώς φωνάξαν "μάνα".

Μάτια που μες στην ξαστεριά

γλυκά θα κοιμηθούνε,

μάτια που ασυντρόφευτα

τον ήλιο δεν θα δούνε.

Μάτια, που σ΄άγιες στιγμές

θα μείνουν δακρυσμένα.

Μάτια που θα σφαλίσουνε

ποτέ ξανανοιγμένα....Β.Α.

Άγγελοι

Με μια ουράνια σκαλωσιά κατέβηκαν στη γη

λευκοντυμένοι άγγελοι κρατώντας μαντολίνα

έψαλλαν μιαν αγάπη που μου χάρισες εσύ

σκορπώντας τριαντάφυλλα και λίγα άσπρα κρίνα.

Ο τελευταίος άγγελος κατέβαινε σκυφτός

και είχε πολύχρωμα φτερά παραδεισένιο χρώμα

κρατούσε με ευλάβεια κερί με Άγιο Φως

καθώς πατούσε με στοργή το ελληνικό το χώμα.

Μαζεύτηκαν οι άγγελοι όλοι σε μια γωνιά

κι αρχίσανε με ωσαννά τα δέντρα να ποτίζουν

κι όσους περνούσαν από κει βάλθηκαν στοργικά

με το Άγιο Φως το θεϊκό όλους να τους ραντίζουν.

Τους ζήτησα τότε να έρθουνε όλοι εδώ κοντά μας

κι ας μείνει ο Παράδεισος για λίγο χωρίς χαρά

με Άγιο Φως να λάμψουνε για πάντα την καρδιά μας

και <<σ΄αγαπώ>> να γράψουνε μ΄αγγελικά φτερά....Β.Α.

ΑΓΓΕΛΟΙ ΗΡΘΑΝΕ ΣΤΗ ΓΗ ( Αφιερωμένο σε όλους τους γονείς που έχουν παιδιά με ιδιαιτερότητες.)

Γραμμένο από τον κ. Βασίλης Ανδρονίδης ..!!!

Εγώ του πρόσφερα μια φράση και ο κ.Βασίλης με την υπέροχη πένα του αλλά και έμπνευση έγραψε το παρακάτω ποίημα και των ευχαριστώ πολύ από καρδιάς....

#Άγγελοι_ήρθανε_στη_γη...

Σας περιμέναμε να ΄ρθείτε μ΄άγιοκέρια

απ΄του Παράδεισου κάποια κρυφή γωνιά

και το ταξίδι σας από του Πλάστη μας τα χέρια

να τελειώσει εδώ, στη δική μας αγκαλιά.

Με μάτια δακρυσμένα από ευτυχία

τα χνάρια σας Θεού περπατησιά,

πετάξατε σαν άγγελοι στα βράδια μας τα κρύα,

σε μια αγκάλη, σαν φωλιά γι απόδημα πουλιά.

Ξέρουμε πόσο βαρύς θα είναι αυτός ο πόνος,

μα η αγάπη όλα τα ξέρει και όλα τα μπορεί

κι ας μην είναι σύμμαχος για μας αυτός ο χρόνος

στο δεύτερο αυτό και δύσκολο ταξίδι στη ζωή.

Άγγελοι μου θεόπλαστοι φτάσατε κάποια μέρα

περήφανοι ταξιδευτές του ήλιου προπομποί

με Χερουβείμ κατάλευκες φτερούγες στον αγέρα

και την αγάπη για ζωή κάνατε προσευχή,,,

Β.Α.

Γιατί να μεγαλώσω Θεέ μου;

Πέρασαν τα χρόνια σιωπηλά,

τ΄άσπρα φορέματα έχουνε κιτρινίσει

κι οι μνήμες τους χορεύουν απαλά

και ο καιρός τα έχει πια ξεφτίσει.

Χαθήκαν οι κοτσίδες στα μαλλιά

χάθηκε η φαρδιά,πλατιά κορδέλλα,

σταμάτησε το πλέξιμο η γιαγιά

κι η Κατερίνα μας έγινε πια κοπέλα.

Χάθηκε η φορεσιά της Κυριακής

που ζήλευαν οι άλλοι στο Κατερινιώ μας

τώρα αχ! σιωπή μιας άλλης φυλακής,

μάς λείπει το τσιλίκι, το κρυφτό μας.

Το θέΤο φόρεμά της η Κατερίνα αναζητά,

το τσίτινο ,με κόκκινα και μπλε λουλούδια,

αυτό που φόραγε εκείνη τη φορά,

όταν πρωτάκουσε του έρωτα τραγούδια...Β.Α.

Το θέμα του ποιήματός μου ανήκει στην καλή μου φίλη Katerina Pitta

αν ζούσα τη ζωή μου

Αν ζούσα εκεί στο ασπρονήσι

στων παιδικών μου χρόνων την ωραία λησμονιά

θάτρεχα να μαζέψω άγρια φύκη

και στην άμμο πάνω,

να ζωγραφίσω μια καρδιά.

Το κύμα να έρχεται έξω έξω και να σβήνει,

της ζωγραφιάς μου την αδέξια κοντυλιά

κι ύστερα πάλι το αδύναμο μου χέρι,

με πείσμα την καρδιά να ξαναζωγραφίζει,

κρατώντας για κοντύλι καλαμιά.

Αν ζούσα απ΄την αρχή θα είχα για παλέτα,

τα φύκια ,για να φτιάχνω τα μαλλιά,

κάποιας γοργόνας, που θα φύγει

για άγρια βάθη και της ζωής

να στοιχειώσει κάποια όνειρα παλιά.

Αχ! αν ζούσα αυτό που λαχταρούσα,

θάμενα ξέμπαρκη στην άμμο την ξανθή

θα καθόμουν με τις ώρες για να κλάψω

φεγγάρι, θάλασσα, εμένα και τη γη.....B.A.

To θέμα του ποιήματός μου ανήκει στην καλή μου φίλη Φλώρα Καγιάση Καρδακάρη

και ξαφνικά...δεν είχαμε όνειρα

 

Πέρα στης Αντιόχειας τα μέρη

έχω χτίσει ένα ολόχρυσο παλάτι

εκεί κρύβω της ζωής μου το γινάτι

και μου κάνουνε αέρα με μία φτέρη,

έχω πουλιά παραδεισένια που πετάνε

στην ξεραϊλα με σαπίζουν οι βροχές

τις λύπες μου έχω κάνει λιβάνου ευωδιές

και κερνάω τα καραβάνια που περνάνε.

Οι δούλοι μου κάθονται όλη μέρα

και τους κερνάω Διόνυσου ημίγλυκο κρασί

σκέτο ρουμπίνι, με κανάτα και μισή

κι όταν κουράζονται τους κάνω εγώ αέρα.

Μα ξαφνικά τα όνειρά μου έχουνε ξεμείνει,

τα είχα όλα και δεν ονειρευόμουν πια

ξεδιάντροπα η καλοπέρασή μου σβήνει

σκεφτόμουν την αυλή μας τη φτωχιά!

Ξέμεινα από όνειρα είναι αλήθεια

χωρίς αγάπη μέσα στη καρδιά

τα χρυσά, μαλαματένια, γίναν συνήθεια

δεν έχω όνειρα στη ζωή μου τώρα πια.. Β.Α.

Το θέμα του ποιήματός μου ανήκει στην καλή μου φίλη Κατερίνα Παρασκευά..

η ζωή κι ο θάνατος μαζί

 Κρατώντας τριαντάφυλλα που κέντιζαν τα χέρια,

σε λίμνες σβήνανε ψυχές κυρτά αγιοκέρια,

με θύμησες απ΄τον νοτιά χτυπούσαν οι καμπάνες,

μοσχοβολούσε η νυχτιά με μια γλυκιά ανάσα,

άνθη και άνθη πέταγαν μυροβολούσες κόρες,

κι ήταν αβάσταχτα σκληρές σταματημένες οι ώρες,

για το ταξίδι που άρχιζε στο άγνωστο λιβάδι,

χωρίς να νοιώθει συμπονιά, χωρίς να νοιώθει χάδι,

χωρίς αναίτια πινελιά στο φρύδι το σμιχτό,

μήτε στα χείλη ένα φιλί του χωρισμού σημάδι...Β.Α.

το θέμα του ποιήματός μου ανήκει στην καλή μου φίλη Maria Alexopoulou

στη μάνα μου που γιορτάζει σήμερα

Μάνα που με πρωτόδειξες τον ουρανό, τ΄αστέρια

που με τα νιόκοπα μάτια μου, λαχτάραγα να δω

και σαν θησαυρό με κράταγες στα ακριβά σου χέρια

εσύ τα πρώτα μου βήματα βοήθησες να βρω.

Δεν σ΄ έχω όμως τις πίκρες μου δίπλα σου πια να κλάψω

μα από αγγέλων διάζωμα μου λες πως είσαι εδώ

γι΄αυτό και την πίκρα μου σήμερα με τη χαρά θα βάψω

και στα καθημερινά που άγγιζες θα ψάξω να σε βρω.

Όταν απ΄την πόρτα μας την ξύλινη με αποχαιρετούσες

το σχολαρούδι σου, μια σταλιά σου έστελνε φιλιά

και σαν περνούσαν οι στιγμές κι αργούσα με ζητούσες

μη μου συμβεί κάποιο κακό και φύγω μακριά.

Σήμερα θα στείλω μιαν ευχή μητέρα αγαπημένη

μπρος στο εικονοστάσι μας θα κάνω προσευχή,

σε όποια γωνιά παράδεισου κι αν είσαι ακουμπισμένη,

στείλε με τους αγγέλους σου την πιο ποθητή στοργή.

Κι όταν περάσουν οι καιροί και πρέπει κι εγώ να φύγω,

σ΄ενα σκαλί πλατύσκαλο να έρθεις να με βρεις

ας σ΄επιτρέψουν οι άγγελοι να μ΄αγκαλιάσεις λίγο

μαζί μου τις αναμνήσεις μας κι εσύ να θυμηθείς.....

Με αγάπη.........ο αγαπημένος σου γιος ΒΑΣΙΛΗΣ

μια φωλιά

Πουλιά που ξενιτεύτηκαν πίσω ξαναγυρίζουν

με τα μικρά τους αγκαλιά τον ήλιο χαιρετούν

με τα φτερά τους ανοιχτά, πετάνε και ελπίζουν,

πως τη φωλιά τους ανέγγιχτη πάλι θα ξαναβρούν.

Μέσα στην όμορφη φωλιά με πούπουλα και βρύα

που η αγάπη σκάρωσε και η λατρεία θαρρείς,

μακριά του ανέμου η αχλή και του αητού η βία,

τους περιμένει κάμαρη, που θάθελες να ζεις.

Της ξενιτιάς η ανάμνηση χάθηκε μες στο χρόνο

του γυρισμού η ανάσταση γιορτάζεται με μιας

το πέταγμα, που μάτωσε και στέριωσε τον πόνο,

τώρα γλυκειά αντάμωση μιας φίλης γειτονιάς.

Όταν και πάλι ο καιρός τα φύλλα θα τα ρίξει,

και η ανέμη η άπονη θα αλλάξει τους καιρούς,

μπροστά η μανούλα περήφανη το δρόμο θα τα δείξει

να ξαναβρούνε πάλι της ξενιτιάς καημούς. ...Β.Α.

να με θυμάσαι

 

Σε πόλεις ακατοίκητες μου λες να πάω να ζήσω,

εκεί που τα μπάζα της ψυχής στοιβάζονται σωρό,

σε κλίμα κατάξερο μα κι υγρό μόνος μου εκεί να ζήσω,

με συντροφιά το αλλοτινό τ΄αστέρι το χλωμό

Όταν φυσούν αγέρηδες οι θύμησες θα φεύγουν,

σαν φοβισμένες άνοιξες, σαν κύμα παγερό,

και θα ουρλιάζουν οι ενοχές κι οι πίκρες θα περσσεύουν

καθώς δεν θα αντέχουνε στης μοίρας το γραφτό.

Οι παλιές ωραίες εποχές, που οι θύμισες θα γυρεύουν

αυτές που έδιναν στην αγάπη μας κομψή κορμοστασιά,

τώρα εμείναν μόνες τους καρδιές, που ζητιανεύουν,

μι΄αγάπη απ΄ το παρελθόν, να κάνουν μοιρασιά.

Να με θυμάσαι αγάπη μου εκεί στα ξένα μέρη,

κι αν κάποτε περαστικός έρθω για να σε δω,

θέλω σαν ξένο, να με δεις, μη μου απλώσεις χέρι,

μη και νομίσω μ΄αγαπάς και άδικα χαρώ.