Ο σταυρός

Συνοδοιπόροι μαζί Χριστέ μου αποδιωγμένοι

ίδια ίσως η σταύρωση και ίδια η σιωπή

στην ίδια βούληση τη θεϊκή ταγμένοι

μ΄ένα φορτίο δυσβάσταχτο, που το χλευάζει η ζωή.

Εσύ Μόνος στην ανηφόρα της αγάπης όμως

κι εγώ στα βάσανα με μια αρρώστια για σταυρό

πάντα μακρύς και χωριστός αυτός ο δρόμος

κι ο Γολγοθάς μας απότομος με βλέμμα σιωπηλό.

Στο Τίμιο Ξύλο, που κρεμάσαν το κορμί Σου,

υπομονής και καρτερίας είν΄οδηγός

μέσα σε αίματα και αγκάθια η φωνή Σου

και κάθε Σου δάκρυ της αγάπης Σου Άγιο Φως.

Κι εγώ από λάσπη φτιαγμένος με λίγο χώμα

ατενίζω το Τίμιο Ξύλο του δικού Σου του σταυρού

έχω κι εγώ Χριστέ μου πληγές σ΄όλο το σώμα

και πόνους αφόρητους, να με πληγώνουνε παντού.

Θυμήσου Χριστέ μου και τη δική μου γήινη φύση

και κάνε το δάκρυ μου να σταματήσει κάποια νυχτιά

και ο Σταυρός Σου την οδύνη μου να σβήσει

καθώς θ΄ανεβαίνω τη δική μου ανηφοριά.

Βασίλης Ανδρονίδης