στην γειτονιά μου

Σπίτια φτωχά μ΄αγράμπελη,

μοσχοβολιά της νύχτας,

που διώχνουν τ΄άγρια στοιχειά

κι η μοίρα τα επαναφέρει,

κυρούλες με πάνες αστραφτερές

κρατούν μωρά στα χέρια

υφαίνουν τη νέα την ζωή

με ρόκα την αγάπη,

δεν έχει εδώ παράπονα,

μήτε βρισιές της μοίρας

μονάχα οι καλόκαρδοι

κατώφλι έχουν σημάδι,

το βράδυ το πεζούλι τους

θρόνος να βασιλέψει

ο έρωτας κυρίαρχος,

την θλίψη να κουρσέψει.

Βασίλης Ανδρονίδης

ο ξένος

Γεννήθηκα σε τρώγλη ταπεινή

γεμάτη σκουπίδια και λάσπες μπρος στην πόρτα

από μια χαραμάδα κοιτούσα τη ζωή,

κι έβλεπα φίδια να έρπουν μεσ΄στα χόρτα.

Τον ήλιο κοιτούσα κάθε πρωινό,

που με αγάπη μου έστελνε το φως του,

σε μια γωνία σε κονοστάσι ταπεινό,

μ΄ευλάβεια στεκόμουνα εμπρός του.

Σε ξένους τόπους μ΄έφερε η μοίρα κάποιο πρωί,

με πείσμα σε ξένα χέρια τις ελπίδες μου ν΄αφήσω

και να γυρίσω κάποια μέρα εκεί όπου άρχισε η ζωή,

να μ΄αγκαλιάσει το άγιο χώμα σαν ξεψυχήσω.

Γύρισα ξένος σε μια πατρίδα μακρινή

με δυο πατρίδες που έζησα κοντά τους

ξένος εδώ, ξένος εκεί για μια ζωή,

με αναμνήσεις που αφήκα μακριά τους.

Τελευταία στροφή και να! το σπιτάκι μου θα δω,

εκεί που όνειρα και πίκρες έχω ζήσει,

ως ξένος σε ξένους δεύτερη φορά θα ξαναζώ

σε μια πατρίδα που θα μ΄ έχει λησμονήσει.

Βασίλης Ανδρονίδης

βρεγμένα φύλλα

 

Πέρασα χτες απ΄το μικρό μας το δρομάκι,

που κάποτε άνθιζαν γεράνια στη σειρά

βρεγμένα φύλλα και κορμοί όλο σαράκι

ηχούσαν πένθιμα σε κάθε συρτή περπατησιά.

Όλα των δέντρων τα φύλλα σαν να κλαίγαν

και ήταν άστατος όλο θλίψη ο καιρός

κυρούλες με τάξη στις σόμπες ξύλα καίγαν

κι ο ουρανός σαν την ψυχή μου σκυθρωπός.

Βρεγμένα φύλλα καταγής που πέσαν μόνα

με κοίταγαν με βλέμμα σκυθρωπό

στη σκέψη μου ήρθε μια κόκκινη ανεμώνα

που είχε ανθίσει κάποτε σε ήρεμο καιρό.

Έτσι και η αγάπη μας θλιμμένη ανεμώνα

μέσα σε φύλλα θάφτηκε που πέσαν καταγή

την σκότωσε άπονα το κρύο του χειμώνα

πριν μάθει το αναίτιο και άδικο γιατί.

Βασίλης Ανδρονίδης

το όνειρό μου

Στο ζαφειρένιο θόλο του ουρανού

που αστέρια με κεντίδια η φύση έχει ράψει

θέλω ένα όνειρο ενός πόθου μακρινού,

μεσ΄στο μυαλό μου μια αγάπη να μου γράψει.

Θέλω σ απλό κι απέριττο παλάτι αγγελικό,

την άφωνη καρδιά μου ν΄ασφαλίσω,

ν΄ανοίξω αγκάλη σ εκείνους που αγαπώ,

και με φιλιά πολλά την αγάπη μου να δείξω.

Θέλω σε καταπράσινο πεδιάδας κάποιο χαλί

να νοιώσω ένα αγέρι μυρωμένο,

και σε περβόλι ολάνθιστο να βαδίσουμε μαζί,

μ΄ένα τραγούδι στα χείλη πονεμένο.

Κι η κάθε ψυχή σαν γεράκι στα ύψη να πετά,

και να λάμπει παντού σαν της νυχτιάς αστέρι

κι ένας άνεμος πουνέντες να ρωτά,

αν πρέπει να σβήσει της αγάπης τ΄αγιοκέρι.

Κάπου εδώ πριν τελειώσει της βρυσούλας η σταλιά

και πριν της άνοιξης τα κλώνια θα γείρουν ανθισμένα,

πριν ξυπνήσουν απ΄τον ύπνο τους τα πουλιά,

ν΄ακούσουμε τραγούδια της ζωής αγαπημένα...

Βασίλης Ανδρονίδης

Ο σταυρός

Συνοδοιπόροι μαζί Χριστέ μου αποδιωγμένοι

ίδια ίσως η σταύρωση και ίδια η σιωπή

στην ίδια βούληση τη θεϊκή ταγμένοι

μ΄ένα φορτίο δυσβάσταχτο, που το χλευάζει η ζωή.

Εσύ Μόνος στην ανηφόρα της αγάπης όμως

κι εγώ στα βάσανα με μια αρρώστια για σταυρό

πάντα μακρύς και χωριστός αυτός ο δρόμος

κι ο Γολγοθάς μας απότομος με βλέμμα σιωπηλό.

Στο Τίμιο Ξύλο, που κρεμάσαν το κορμί Σου,

υπομονής και καρτερίας είν΄οδηγός

μέσα σε αίματα και αγκάθια η φωνή Σου

και κάθε Σου δάκρυ της αγάπης Σου Άγιο Φως.

Κι εγώ από λάσπη φτιαγμένος με λίγο χώμα

ατενίζω το Τίμιο Ξύλο του δικού Σου του σταυρού

έχω κι εγώ Χριστέ μου πληγές σ΄όλο το σώμα

και πόνους αφόρητους, να με πληγώνουνε παντού.

Θυμήσου Χριστέ μου και τη δική μου γήινη φύση

και κάνε το δάκρυ μου να σταματήσει κάποια νυχτιά

και ο Σταυρός Σου την οδύνη μου να σβήσει

καθώς θ΄ανεβαίνω τη δική μου ανηφοριά.

Βασίλης Ανδρονίδης

ταξίδι στην ομορφιά

Στης ομορφιάς το πλάτωμα μαζί σου ας ταξιδέψω

και στης ανέμης τον ιστό ας πλέξω έναν καημό

με της καρδιάς τη δύναμη το χάος να παλέψω

να μην αφήσω τίποτε, που δεν θάν΄ αληθινό.

Η λίμνη ήρεμη μπροστά στα μάτια μου ανοιχτή,

της μοίρας, το χαμόγελο θαρρείς μου κάνει δώρο,

και στα νερά τα ήρεμα νεράιδα ευγενική,

με λούζει με το πανδιαυγές κι αθάνατο συχώριο.

Κοιτάζω πέρα μακριά μια λάμψη μαγική,

κοιτάζει ο ήλιος την ομορφιά σε νούφαρο στολίδι,

που γίνεται διαμαντόπετρα σε κόμη γαλανή

και μοιάζει μ΄ένα τεράστιο γαλάζιο δαχτυλίδι...

Βασίλης Ανδρονίδης

μη φοβάσαι

Μη φοβάσαι και η κάθε σου πληγή

σα στάλα φεγγαριού θα χαθεί μέσα στο κύμα

εκεί στου βυθού τα ατέλειωτα βάθη

εκεί η ψυχή σου θα μάθει

πως εγώ σε οδηγώ στης ζωής σου το βήμα.

Μη φοβάσαι κι όταν το κύμα που πλάι σου θα φτάνει

ένα χέρι δυνατό θα σε κρατάει

θα σου χαϊδεύει απαλά τα μαλλιά

μ΄ αγάπης θα σε ντύνει γιορτινή φορεσιά

κεντημένη με λουλούδια του Μάη,

φύλακας άγγελός σου θα είμαι πιστός

ακόμα κι αν φύγω κοντά σου θα μείνω

να μη φοβάσαι είμαι δίπλα σου εγώ

θα ταξιδεύω μαζί σου και με άγριο καιρό

της ψυχή σου κάθε πόνο να σβήνω.

Βασίλης Ανδρονίδης

οι μέλλοντες χρόνοι

Πέρασαν κύματα που άφριζαν κοντά μου

και με υποσχέσεις σαγήνευαν όλη μου τη ζωή,

με ηλιοκέντητη μορφή πλούτιζαν τα όνειρα μου

και πέρασαν τα χρόνια μου όλα, σαν μια στιγμή.

Δεν ήξερα πως για αγάπη συνέχεια μου μιλούσαν,

και μέσα μου βασίλευε αναίτια σιωπή,

ανωφελείς σκέψεις και φριχτεές γι΄ αγάπη τραγουδούσαν,

χωρίς να νοιάζονται ποτέ πως ήμουνα παιδί.

Οι μέλλοντες χρόνοι ξαφνικά όλοι γύρισαν πίσω

και από μέλλοντες καιροί γίνανε παρελθόν,

ήρθε ξάφνου η ώρα μου τα δάκρυα να σκουπίσω,

ν αφήσω, ιδέες και όνειρα, στο έλεος των καιρών...

Βασίλης Ανδρονίδης

Κάνε κουράγιο!

γαρύφαλλα φυτρώσανε και πάλι στην αυλή σου,

στο βάζο της αγάπης σου αφήσαν το άρωμά σου,

απόψε ως τον ουρανό θα φτάσει η καρδιά σου

και μόνο ενθύμισες γλυκές θάχει τ΄αντάμωμά σου.

Κάνε κουράγιο!

μια παπαρούνα κόκκινη για χάρη σου έχει φυτρώσει,

στης άνοιξης τον ορίζοντα με ύφος παιδικό,

ήρθε από το πουθενά τον πόνο σου να λυτρώσει.

μαύρο και κόκκινο μαζί κρατάει μυστικό.

Κάνε κουράγιο!

το κόκκινο του έρωτα μαζί της κουβαλάει,

το μαύρο τόχει πιο βαθειά στα σπλάχνα ξεχασμένο,

μόνο το κόκκινο ζει πάνω της, για σένα το κρατάει,

γράφει πάνω στα πέταλα όνομα αγαπημένο.

Κάνε κουράγιο!

ως και οι πέτρες σήμερα ντυθήκανε με βρύα,

δεν τις λένε πια σκληρές σ΄αυτή τη γειτονιά,

ήρθε η άνοιξή σου πια, τελειώσανε τα κρύα

και τ΄όνομά σου παίζοντας φωνάζουν τα παιδιά...Β.Α.