βρεγμένα φύλλα

 

Πέρασα χτες απ΄το μικρό μας το δρομάκι,

που κάποτε άνθιζαν γεράνια στη σειρά

βρεγμένα φύλλα και κορμοί όλο σαράκι

ηχούσαν πένθιμα σε κάθε συρτή περπατησιά.

Όλα των δέντρων τα φύλλα σαν να κλαίγαν

και ήταν άστατος όλο θλίψη ο καιρός

κυρούλες με τάξη στις σόμπες ξύλα καίγαν

κι ο ουρανός σαν την ψυχή μου σκυθρωπός.

Βρεγμένα φύλλα καταγής που πέσαν μόνα

με κοίταγαν με βλέμμα σκυθρωπό

στη σκέψη μου ήρθε μια κόκκινη ανεμώνα

που είχε ανθίσει κάποτε σε ήρεμο καιρό.

Έτσι και η αγάπη μας θλιμμένη ανεμώνα

μέσα σε φύλλα θάφτηκε που πέσαν καταγή

την σκότωσε άπονα το κρύο του χειμώνα

πριν μάθει το αναίτιο και άδικο γιατί.

Βασίλης Ανδρονίδης

το όνειρό μου

Στο ζαφειρένιο θόλο του ουρανού

που αστέρια με κεντίδια η φύση έχει ράψει

θέλω ένα όνειρο ενός πόθου μακρινού,

μεσ΄στο μυαλό μου μια αγάπη να μου γράψει.

Θέλω σ απλό κι απέριττο παλάτι αγγελικό,

την άφωνη καρδιά μου ν΄ασφαλίσω,

ν΄ανοίξω αγκάλη σ εκείνους που αγαπώ,

και με φιλιά πολλά την αγάπη μου να δείξω.

Θέλω σε καταπράσινο πεδιάδας κάποιο χαλί

να νοιώσω ένα αγέρι μυρωμένο,

και σε περβόλι ολάνθιστο να βαδίσουμε μαζί,

μ΄ένα τραγούδι στα χείλη πονεμένο.

Κι η κάθε ψυχή σαν γεράκι στα ύψη να πετά,

και να λάμπει παντού σαν της νυχτιάς αστέρι

κι ένας άνεμος πουνέντες να ρωτά,

αν πρέπει να σβήσει της αγάπης τ΄αγιοκέρι.

Κάπου εδώ πριν τελειώσει της βρυσούλας η σταλιά

και πριν της άνοιξης τα κλώνια θα γείρουν ανθισμένα,

πριν ξυπνήσουν απ΄τον ύπνο τους τα πουλιά,

ν΄ακούσουμε τραγούδια της ζωής αγαπημένα...

Βασίλης Ανδρονίδης

Ο σταυρός

Συνοδοιπόροι μαζί Χριστέ μου αποδιωγμένοι

ίδια ίσως η σταύρωση και ίδια η σιωπή

στην ίδια βούληση τη θεϊκή ταγμένοι

μ΄ένα φορτίο δυσβάσταχτο, που το χλευάζει η ζωή.

Εσύ Μόνος στην ανηφόρα της αγάπης όμως

κι εγώ στα βάσανα με μια αρρώστια για σταυρό

πάντα μακρύς και χωριστός αυτός ο δρόμος

κι ο Γολγοθάς μας απότομος με βλέμμα σιωπηλό.

Στο Τίμιο Ξύλο, που κρεμάσαν το κορμί Σου,

υπομονής και καρτερίας είν΄οδηγός

μέσα σε αίματα και αγκάθια η φωνή Σου

και κάθε Σου δάκρυ της αγάπης Σου Άγιο Φως.

Κι εγώ από λάσπη φτιαγμένος με λίγο χώμα

ατενίζω το Τίμιο Ξύλο του δικού Σου του σταυρού

έχω κι εγώ Χριστέ μου πληγές σ΄όλο το σώμα

και πόνους αφόρητους, να με πληγώνουνε παντού.

Θυμήσου Χριστέ μου και τη δική μου γήινη φύση

και κάνε το δάκρυ μου να σταματήσει κάποια νυχτιά

και ο Σταυρός Σου την οδύνη μου να σβήσει

καθώς θ΄ανεβαίνω τη δική μου ανηφοριά.

Βασίλης Ανδρονίδης