Η αγάπη της μάνας

 

Αγόρι μου περπάτησες σε μυτερά λιθάρια

κι εγω με την αγάπη μου σ΄οδήγησα νωρίς,

κόντρα σε άνεμους δυνατούς κι ακανθερά χορτάρια

ξάγρυπνη στο στρώμα σου μήπως και φοβηθείς.

Όμως αγάπη μου καλή ,σταυραετού στολίδι,

ξενύχτησα σαν λέαινα μη σου συμβεί κακό

κι ενώ ξαπλώναμε μαζί σε άβολο σανίδι,

εγώ ετοίμαζα γλυκό τραγούδι να σου πω.

Έξω βοριάς εβούβανε τον ήχο της καμπάνας

κι όπως το κορμάκι σου πάσχιζε μόνο του να σταθεί,

εγώ με λίγα δάκρυα και με στοργή μιας μάνας

περίμενα ο ίσκιος σου, να γίνει ανατολή.

Τώρα γιε μου λεβέντη μου της άνοιξής μου γέννα,

πάρε εδώ την έγνοια μου, την σκέψη μου εσύ,

άσε τον πόνο, να κρυφτεί κάπου σε μέρη ξένα

και κράτα την καρδούλα μου παρηγοριά χρυσή.

Κι όταν περάσουν τα δύσκολα και έρθουν χρόνοι άλλοι,

να με θυμάσαι που δάκρυζα σαν ήσουνα μικρός

και έβαζα τα στήθη μου αγάπης προσκεφάλι,

να δείξω στα ματάκια σου του φεγγαριού το φως.,,Β.Α.

ξέχασέ με

Ξέχασέ με γιατί χάθηκα στο πρωϊνό σου,

μια βαλίτσα όνειρα κι η μοναξιά σου μαζί μου,

δεν μπορώ να σε δω, έχεις φύγει. Ξέχασέ με!

αν η μνήμη σου μπορεί έτσι να λειτουργήσει,

να πάει πίσω τα ρολόγια, ξέχασέ με, ξέχασέ με εντελώς,

γίνε σκληρή τελείως για ν΄αντέξεις.

Έφυγαν οι ξεφτισμένες σημαίες από μας,

διπλώθηκαν και χάθηκαν μέσα στην εξέγερση.

Ξέχασέ με, γιατί τώρα εγώ είμαι η εξέγερσή σου.

Ίσως το άλλο πρωινό να είμαι

εκτός από ένα παρελθόν και ένα τίποτε.

Ξέχασέ με! εγώ θα σε θυμάμαι όταν πονάς.

Όταν με καλείς κοντά σου εγώ θα σηκώνω τρικυμία,

για να σβήνω το «σ αγαπώ» στην άμμο,

αυτό που γράψαμε μαζί τόσο επιπόλαια!

για να σ΄εκδικηθώ! ξέχασέ με λοιπόν!

κι αν έλθεις πάλι κοντά μου δεν θα είμαι εγώ,

αλλά ο ίσκιος μου ο αόρατος και ο άκομψος.

Φύγε τώρα μήπως μπορέσω κι εγώ να ξεχάσω,

ένα αντίο που μπορεί να είναι οριστικό, αλλά και τόσο εφήμερο,

γιατί ο χρόνος μαζί σου δεν σταματά ποτέ,

συνεχίζεται και μετά το αντίο,

γι΄αυτό λοιπόν ξέχασέ με…γιατί ..

γιατί…φοβάμαι να πω την αλήθεια που με πληγώνει...

ο δρόμος της αγάπης

Μια λησμονιά λυτρωτική,

με δίχως λόγο κι αφορμή

λέει τα δικά της,

χρόνια στην ίδια διαδρομή

κι όλο αντέχουν και πιο πολύ,

τα σωθικά της.

Σκοτάδι απλώνεται στη γη,

πάλι με λόγο κι αφορμή

και επιμένω,

ψάχνω κάτι να μου μιλά

ίσια, ευθεία στην καρδιά

και περιμένω.

Αν είναι ο έρωτας τρελός,

θα σταματήσω σε σταθμό,

λίγο πριν κλείσει

και η κραυγή του σ΄ αγαπώ

θα μπερδευτεί με τον καπνό

λίγο πριν σβήσει.

Αν στο δρόμο κουραστείς

μην απορήσεις που το άπειρο

είναι λίγο,

το ίδιο σκοτάδι πολιορκεί

μία ανάσα σου γνωστή,

που λέει να φύγω...Β.Α.