το όνειρό μου

Στο ζαφειρένιο θόλο του ουρανού

που αστέρια με κεντίδια η φύση έχει ράψει

θέλω ένα όνειρο ενός πόθου μακρινού,

μεσ΄στο μυαλό μου μια αγάπη να μου γράψει.

Θέλω σ απλό κι απέριττο παλάτι αγγελικό,

την άφωνη καρδιά μου ν΄ασφαλίσω,

ν΄ανοίξω αγκάλη σ εκείνους που αγαπώ,

και με φιλιά πολλά την αγάπη μου να δείξω.

Θέλω σε καταπράσινο πεδιάδας κάποιο χαλί

να νοιώσω ένα αγέρι μυρωμένο,

και σε περβόλι ολάνθιστο να βαδίσουμε μαζί,

μ΄ένα τραγούδι στα χείλη πονεμένο.

Κι η κάθε ψυχή σαν γεράκι στα ύψη να πετά,

και να λάμπει παντού σαν της νυχτιάς αστέρι

κι ένας άνεμος πουνέντες να ρωτά,

αν πρέπει να σβήσει της αγάπης τ΄αγιοκέρι.

Κάπου εδώ πριν τελειώσει της βρυσούλας η σταλιά

και πριν της άνοιξης τα κλώνια θα γείρουν ανθισμένα,

πριν ξυπνήσουν απ΄τον ύπνο τους τα πουλιά,

ν΄ακούσουμε τραγούδια της ζωής αγαπημένα...

Βασίλης Ανδρονίδης

Ο σταυρός

Συνοδοιπόροι μαζί Χριστέ μου αποδιωγμένοι

ίδια ίσως η σταύρωση και ίδια η σιωπή

στην ίδια βούληση τη θεϊκή ταγμένοι

μ΄ένα φορτίο δυσβάσταχτο, που το χλευάζει η ζωή.

Εσύ Μόνος στην ανηφόρα της αγάπης όμως

κι εγώ στα βάσανα με μια αρρώστια για σταυρό

πάντα μακρύς και χωριστός αυτός ο δρόμος

κι ο Γολγοθάς μας απότομος με βλέμμα σιωπηλό.

Στο Τίμιο Ξύλο, που κρεμάσαν το κορμί Σου,

υπομονής και καρτερίας είν΄οδηγός

μέσα σε αίματα και αγκάθια η φωνή Σου

και κάθε Σου δάκρυ της αγάπης Σου Άγιο Φως.

Κι εγώ από λάσπη φτιαγμένος με λίγο χώμα

ατενίζω το Τίμιο Ξύλο του δικού Σου του σταυρού

έχω κι εγώ Χριστέ μου πληγές σ΄όλο το σώμα

και πόνους αφόρητους, να με πληγώνουνε παντού.

Θυμήσου Χριστέ μου και τη δική μου γήινη φύση

και κάνε το δάκρυ μου να σταματήσει κάποια νυχτιά

και ο Σταυρός Σου την οδύνη μου να σβήσει

καθώς θ΄ανεβαίνω τη δική μου ανηφοριά.

Βασίλης Ανδρονίδης

ταξίδι στην ομορφιά

Στης ομορφιάς το πλάτωμα μαζί σου ας ταξιδέψω

και στης ανέμης τον ιστό ας πλέξω έναν καημό

με της καρδιάς τη δύναμη το χάος να παλέψω

να μην αφήσω τίποτε, που δεν θάν΄ αληθινό.

Η λίμνη ήρεμη μπροστά στα μάτια μου ανοιχτή,

της μοίρας, το χαμόγελο θαρρείς μου κάνει δώρο,

και στα νερά τα ήρεμα νεράιδα ευγενική,

με λούζει με το πανδιαυγές κι αθάνατο συχώριο.

Κοιτάζω πέρα μακριά μια λάμψη μαγική,

κοιτάζει ο ήλιος την ομορφιά σε νούφαρο στολίδι,

που γίνεται διαμαντόπετρα σε κόμη γαλανή

και μοιάζει μ΄ένα τεράστιο γαλάζιο δαχτυλίδι...

Βασίλης Ανδρονίδης