Συγγνώμην!

 

Τι να γράψω μετά απ΄αυτή την καταστροφή ? Τον ανθρώπινο πόνο πώς να τον ζυγιάσω? Πως να βρω λέξεις να συνεχίσω να δημιουργώ στίχους? 

Ένοχη η ποιητική μου σιωπή, η σκέψη μου δεν μπορεί να γράψει και σταματά όταν συναντά κάποιο δάκρυ μιας άγνωστης κυρούλας,  που με το κομπόδεμα μιας ζωής έφτιαξε το σπιτάκι της που τελικά το έχασε γιατί το στέριωσε και το ανάστησε στο μάτι του φλογερού κυκλώνα? 

Ματαιότητα των υλικών αγαθών θα μου πει κάποιος σκεπτικιστής! όχι δεν είναι ματαιότητα να δημιουργείς ακόμη και εκείνα που η μοίρα σ επιφυλάσσει να τα χάσεις! είναι πνεύμα και πηλός ο άνθρωπος! και φτιάχνει τον δικό του μοναχικό παράδεισο για να ζήσει η σκέψη του και το μυαλό του! όταν όμως έρχεται η εποχή των δακρύων, τότε αναδεικνύεται πόσο εφήμερα είναι τα απαραίτητα που δημιουργούμε. 

Η θλίψη ξεκινά να αντρειεύει και το δάκρυ να μην μπορεί να σβήσει τη φωτιά που έφτασε στην αυλή και μπήκε απρόσκλητη στο σπίτι. Νιώθω ενοχές που δεν είμαι εκεί κοντά σας να σας βοηθήσω και το δάκρυ μου να μπολιαστεί με το δικό σας δάκρυ. Να σας βοηθήσω με μια αγκαλιά να σταθείτε στα πόδια σας. 

Συγγνώμην!

Αυτός ο Αύγουστος

Θα χαθεί κι αυτός ο Αύγουστος στο τέλος μία μέρα,

θα πάρει μαζί του τις χαρές, που κέρασε κρυφά,

σαν μια γκαρσόνα τολμηρή χωρίς σταυρό και βέρα,

που ζει με τις αγάπες της μαζί και χωριστά.

Και από τη γαλήνια θάλασσα θα ανέβει εκεί στη ράχη,

να φέξει και τ΄άλλα τα θεριά ,που ζούνε κάπου εκεί,

με δάκρυα, γιατί έχασε και πόλεμο και μάχη,

με μια σφεντόνα στα χέρια του  άτολμα να κρατεί.

<<Τι και αν επλάνεψες πολλούς μ΄ένα χρυσό φεγγάρι

και τους έκανες να πιστέψουνε σ΄αγάπη αληθινή;

Μήτε ψωμί ,μήτε νερό, δεν είχες στο ταγάρι

κι άφησες στο έλεος της πείνας τη στοργή.

Με τη ζεστή σου την πνοή βρυσούλες θα θολώσουν,

με τα αυγουστιάτικα φιλιά τα ψεύτικα πολύ,

θα κάνουνε κάποιες καρδιές άδικα να ματώσουν,

από το πρώτο ψεύτικο κι εφήμερο φιλί >>...Β.Α.

προσμονή

 

Τίποτε άλλο δεν ποθώ, να έρθει να με πάρει,

μόνο να δω λευκό πανί στο κύμα το γλαυκό,

ένα καράβι του Νοτιά ,για μένα να σαλπάρει

και στ΄άλμπουρα η ρότα του να γράφει σ΄αγαπώ.

Να είναι η ρότα σου αυτή μιας προσμονής λιμάνι,

με καπετάνιο εσένανε και ναύτη τη  ζωή,

στην προκυμαία εγώ όρθιος, του λιμανιού αλάνι,

θα βλέπω προς τον ορίζοντα καράβι μη και φανεί.

Η πεθυμιά πια θέριεψε ποθεί να ταξιδέψει 

κι όλα τα πλοία έδεσαν κι αφήσανε γραμμή,

ο 'Αι Νικόλας θα ευλογεί το κύμα μη θεριέψει

ακούγοντας την προσευχή, που έκανες εσύ.

Πάλι αυτή η προσμονή γλυκιά και όλο χάρη,

θα αγκαλιάσει αμμουδιές, κονάκια όπου βρει,

από ήρεμα νερά αγάπη μου γοργόνα θα σε πάρει,

με τρεχαντήρι τρικάταρτο, που  κυβερνάς εσύ.

Όμως μη κλάψεις αγάπη μου αν δεν μπορείς να φύγεις

κι αν η προσμονή συνεχιστεί, να μένει στην ψυχή,

πάλι θα έρθουνε καιροί, που μέσα σου θ΄ανοίγεις

δρόμους, για μένα διάπλατους πάλι απ΄την αρχή....Β.Α.