Θα χαθεί κι αυτός ο Αύγουστος στο τέλος μία μέρα,
θα πάρει μαζί του τις χαρές, που κέρασε κρυφά,
σαν μια γκαρσόνα τολμηρή χωρίς σταυρό και βέρα,
που ζει με τις αγάπες της μαζί και χωριστά.
Και από τη γαλήνια θάλασσα θα ανέβει εκεί στη ράχη,
να φέξει και τ΄άλλα τα θεριά ,που ζούνε κάπου εκεί,
με δάκρυα, γιατί έχασε και πόλεμο και μάχη,
με μια σφεντόνα στα χέρια του άτολμα να κρατεί.
<<Τι και αν επλάνεψες πολλούς μ΄ένα χρυσό φεγγάρι
και τους έκανες να πιστέψουνε σ΄αγάπη αληθινή;
Μήτε ψωμί ,μήτε νερό, δεν είχες στο ταγάρι
κι άφησες στο έλεος της πείνας τη στοργή.
Με τη ζεστή σου την πνοή βρυσούλες θα θολώσουν,
με τα αυγουστιάτικα φιλιά τα ψεύτικα πολύ,
θα κάνουνε κάποιες καρδιές άδικα να ματώσουν,
από το πρώτο ψεύτικο κι εφήμερο φιλί >>...Β.Α.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου