Συγγνώμην!

 

Τι να γράψω μετά απ΄αυτή την καταστροφή ? Τον ανθρώπινο πόνο πώς να τον ζυγιάσω? Πως να βρω λέξεις να συνεχίσω να δημιουργώ στίχους? 

Ένοχη η ποιητική μου σιωπή, η σκέψη μου δεν μπορεί να γράψει και σταματά όταν συναντά κάποιο δάκρυ μιας άγνωστης κυρούλας,  που με το κομπόδεμα μιας ζωής έφτιαξε το σπιτάκι της που τελικά το έχασε γιατί το στέριωσε και το ανάστησε στο μάτι του φλογερού κυκλώνα? 

Ματαιότητα των υλικών αγαθών θα μου πει κάποιος σκεπτικιστής! όχι δεν είναι ματαιότητα να δημιουργείς ακόμη και εκείνα που η μοίρα σ επιφυλάσσει να τα χάσεις! είναι πνεύμα και πηλός ο άνθρωπος! και φτιάχνει τον δικό του μοναχικό παράδεισο για να ζήσει η σκέψη του και το μυαλό του! όταν όμως έρχεται η εποχή των δακρύων, τότε αναδεικνύεται πόσο εφήμερα είναι τα απαραίτητα που δημιουργούμε. 

Η θλίψη ξεκινά να αντρειεύει και το δάκρυ να μην μπορεί να σβήσει τη φωτιά που έφτασε στην αυλή και μπήκε απρόσκλητη στο σπίτι. Νιώθω ενοχές που δεν είμαι εκεί κοντά σας να σας βοηθήσω και το δάκρυ μου να μπολιαστεί με το δικό σας δάκρυ. Να σας βοηθήσω με μια αγκαλιά να σταθείτε στα πόδια σας. 

Συγγνώμην!