ανέφικτη επιστροφή

Μαζί σου έχω ζήσει τ΄ανέσπερο κι αμόλυντο αστέρι τ΄ουρανού

κι η σκέψη πάντα ακοίμητη κοντά σου πάντα μένει,

τώρα κοιμάται ανέμελη στα βάθη κάποιου νου,

μια επιστροφή ανέφικτη άδικα περιμένει

σε μια άκρη χωματόδρομου, σε μια άκρη γυρισμού.

Πέρασαν χρόνια κι εποχές που η καρδιά κυριαρχούσε

κι ένα φιλί επίμονα με ρήτρα γλυκιάς πνοής,

με δίψα υπερκόσμια χείλη γλυκά ζητούσε

κι ένα νερό σαν κρύσταλλο κάποιας μικρής πηγής,

γι΄αυτή την καρδιά του έρωτα, που αγάπη αποζητούσε.

Μα η επιστροφή ξεμάκρυνε γινόταν ένα σημάδι,

ένα ελάχιστο μικρό και άψυχο στολίδι,

πάσχισε όσο μπόρεσε το χάρτινο υφάδι

και κόπηκε σε μια στιγμή μ΄απάνθρωπο ψαλίδι,

ας γίνει η πληγή φιλί, το δάκρυ ας γίνει χάδι..Β.Α.

η αγράμπελη κοκκίνισε

 

Μες στου φθινόπωρου την ήρεμη νοσταλγία,

μάγισσα η αγράμπελη στον τοίχο μας σκαρφαλώνει,

με δύναμη που της δώρισε κάποια κρυφή αγία,

και παρόλο το κρυόβροχο, όλο και μεγαλώνει.

Ο τοίχος μας φθινοπωρινός μαζί της όλο μαλώνει,

γιατί ζωϋφια ακάλεστα τα φύλλα της κάναν σπίτι

και ο κορμός της στη γλάστρα μας συνέχεια μεγαλώνει

και στέλνει φιλιά σ΄ αυγερινό φιλιά σ΄ αποσπερίτη.

Κι ένα πρωινό με φιλόβροχο με παγωνιάς σταγόνες,

άξαφνα η αγράμπελη κόκκινο πήρε χρώμα,

δανείστηκαν το κατακόκκινο ρούχο κι οι ανεμώνες

και θάψανε τη λύπη τους βαθιά μέσα στο χώμα.

Κάμπιες ισορροπούσανε στα φύλλα που κρεμόταν

με δύναμη κι υπομονή κρατιόταν απ΄τα χέρια,

ώσπου ερχόταν η νυχτιά και το άλικο χανόταν,

καθώς λαμπίδες πέταγαν κι άναβαν αγιοκέρια...Β.Α.

σε ώρες ατέλειωτες

Πάλι στο χρόνο ο νους μου τριγυρνά

μια χίμαιρα η ζωή μου ζωντανεύει

και μέσα στην πρώτη νύχτα σιγανά

για μια χαρά με άδεια χέρια ζητιανεύει.

Φύσα αγέρι σαν μουσική απαλά

σ΄αυτές τις νύχτες μια καρδιά παραμονεύει

να τιθασεύσει ένα χέρι σαν οχιά

κι ένα ταγκό σε κρύα πίστα να χορεύει.

Ξημέρωσαν πάλι καινούργιες ώρες

και μέχρι να φύγουν έχουνε καιρό,

σε άλλα μέρη θα κατευθυνθούν οι μπόρες

μέχρι να φτάσουν στο αντίο τού σ΄αγαπώ.

Με γυάλινα μάτια τα πουλιά όλα κοιτάζουν

αν κάποτε φύγουν τα γκρίζα τα στοιχειά

τ΄ουρανού κι αν κάποτε αφήσουν λίγο δρόμο,

να φτιάξουν μια φωλιά σε άλλη γη,

φτιαγμένη από σάλιο κι από χώμα...Β.Α.