η αγράμπελη κοκκίνισε

 

Μες στου φθινόπωρου την ήρεμη νοσταλγία,

μάγισσα η αγράμπελη στον τοίχο μας σκαρφαλώνει,

με δύναμη που της δώρισε κάποια κρυφή αγία,

και παρόλο το κρυόβροχο, όλο και μεγαλώνει.

Ο τοίχος μας φθινοπωρινός μαζί της όλο μαλώνει,

γιατί ζωϋφια ακάλεστα τα φύλλα της κάναν σπίτι

και ο κορμός της στη γλάστρα μας συνέχεια μεγαλώνει

και στέλνει φιλιά σ΄ αυγερινό φιλιά σ΄ αποσπερίτη.

Κι ένα πρωινό με φιλόβροχο με παγωνιάς σταγόνες,

άξαφνα η αγράμπελη κόκκινο πήρε χρώμα,

δανείστηκαν το κατακόκκινο ρούχο κι οι ανεμώνες

και θάψανε τη λύπη τους βαθιά μέσα στο χώμα.

Κάμπιες ισορροπούσανε στα φύλλα που κρεμόταν

με δύναμη κι υπομονή κρατιόταν απ΄τα χέρια,

ώσπου ερχόταν η νυχτιά και το άλικο χανόταν,

καθώς λαμπίδες πέταγαν κι άναβαν αγιοκέρια...Β.Α.

σε ώρες ατέλειωτες

Πάλι στο χρόνο ο νους μου τριγυρνά

μια χίμαιρα η ζωή μου ζωντανεύει

και μέσα στην πρώτη νύχτα σιγανά

για μια χαρά με άδεια χέρια ζητιανεύει.

Φύσα αγέρι σαν μουσική απαλά

σ΄αυτές τις νύχτες μια καρδιά παραμονεύει

να τιθασεύσει ένα χέρι σαν οχιά

κι ένα ταγκό σε κρύα πίστα να χορεύει.

Ξημέρωσαν πάλι καινούργιες ώρες

και μέχρι να φύγουν έχουνε καιρό,

σε άλλα μέρη θα κατευθυνθούν οι μπόρες

μέχρι να φτάσουν στο αντίο τού σ΄αγαπώ.

Με γυάλινα μάτια τα πουλιά όλα κοιτάζουν

αν κάποτε φύγουν τα γκρίζα τα στοιχειά

τ΄ουρανού κι αν κάποτε αφήσουν λίγο δρόμο,

να φτιάξουν μια φωλιά σε άλλη γη,

φτιαγμένη από σάλιο κι από χώμα...Β.Α.

φτωχή αγάπη

Σαν ήρθε ο έρωτας στη γη καμπάνες πρωινές

σημάνανε από μόνες τους αρχή μιας ευτυχίας,

γίνανε στάχτη όλες οι ξεδιάντροπες φωνές,

άθλιο μέρος μιας ξεδιάντροπης επαιτείας.

Κι εσύ αγάπη με τη φτωχή σου τη μιλιά,

σήκωσες το ανάστημα και την ψυχή στ' αστέρια,

μοιράσου τώρα άξια τη θεία φεγγοβολιά

και κράτα τον ήλιο σταθερά στα δυο σου χέρια.

Στη δόλια ψυχή μου ακουμπά το κοίταγμά σου,

από τα μακρινά ουράνια ο Αυγερινός μας βλέπει,

πύρινη η ματιά και αετού το πέταγμά σου,

νοιώθω την αγάπη σου ενός τεχνίτη σκέπη.

Ακέραιη φλέγεται μέσα μου η σιωπή,

αυτή, που κουβαλούσα με κόπο κάθε τόσο,

από τη σκέψη μου δεν φεύγεις ούτε στιγμή

μόνο θέλω μ΄ένα σου γεια τη θλίψη να σκοτώσω.

Είσαι αυτό, που μου χάρισε στη φωτιά,

μια απρόσμενη και δροσερή μια μπόρα

κι έγινε η ζωή μου φίλη με στοιχειά

και ας στοίχειωσε το τότε με το τώρα..Β.Α.