το νησί

 

Είπαμε να πάμε σε ξένο κι απόμερο νησί 

η φλόγα του έρωτα μας, να γίνει ανεμώνα,

σε μια έρμη ακρογιαλιά να μείνουμε μαζί

κοιτώντας κατάματα τον αδίστακτο μουσώνα.

Η θάλασσα να σου χαϊδεύει τα μαλλιά

και η αύρα η αλμυρή ευθύς να τα στεγνώνει,

τα άσπρα βότσαλα πετράδια αστραφτερά

να παίζουνε με την αίσθηση πως έχει πέσει χιόνι.

Πράσινα φύκια και λαδί να στέκουν σιωπηλά,

σιωπηλοί σαν δικαστές ν΄ακούσουν τι θα πούμε

κι ύστερα όταν η ζέστη φλογίσει τα κορμιά

στην αγκαλιά της θάλασσας μαζί να ανοιχτούμε.

Θέλω το νησί το μακρινό να έχει μόνο πουλιά

τα αθώα τα ψαρόπουλα, που μόνο αγάπη ξέρουν,

όταν κάποιου αδίστακτου αετού κινήσουν τη ματιά

στα κρίνα χέρια σου τα μικρά τους να σου φέρουν…Β.Α.

η βεράντα σου

 

Μια βεραντούλα τόση δα με άνθη στολισμένη

ποτέ μπαλκόνι πιο όμορφο δεν είχα ξαναδεί 

ακόμα και την αγράμπελη την είδα ανθισμένη

με λεμονιάς τα ευωδιαστά τα άνθη να κρατεί.

Γύρω και γύρω είχε καρδιές με πράσινα τα φύλλα

και καταπράσινος φάνταζε ο έναστρος ουρανός

κι όταν το αεράκι φύσαγε με θεία ανατριχίλα

κατέβαινε βιαστικά κι ο ίδιος ο Θεός.

Στο καθαρό πεζούλι της αστράφτανε αστέρια

και οι περγκόλες φάνταζαν σαν νάτανε στοιχειά

άνθη και άνθη δοκίμαζαν από αόρατα δυο χέρια

με γρηγοράδα πρωτόγνωρη καινούργια φορεσιά.

Και στις βροχές και στις χιονιές η βεραντούλα αντέχει,

γιατί κάποια αόρατη δύναμη με πείσμα την κρατεί

ως κι η πρασινάδα η άτακτη απ΄τα κάγκελα προέχει

μήπως και κρύοι αέρηδες περάσουν από εκεί.

Μια νύχτα που ο ύπνος μου άργησε να με πάρει

θυμήθηκα στη βεράντα σου το πρώτο μου σ΄αγαπώ

κορδέλες τα κοριτσόπουλα φορούσανε με χάρη

και μοιραστήκαμε με φιλιά της αγάπης τον καημό....Β.Α.

χρόνε αλήτη

Έφυγε η δροσιά από τα χείλη,

η λάμψη στα μάτια έγινε καημός

χάθηκε του λαξευτή η σμίλη

ρυτίδιασε απ΄τα χρόνια ο λαιμός.

Τα τρυφερά τα κρίνα μαραθήκαν

τα χέρια απομείναν μοναχά

οι ρόζοι μόνιμα βαλθήκαν

να γελούν με της ζωής τα χωρατά.

Αλήτη χρόνε μάς γέλασες πολύ,

γέρασε πια η ανάσα η δικιά μας

μάς κύρτωσες την πλάτη τη στητή

είσαι πια ο μισητός ο πανδαμάτοράς μας.

Ρυτίδες παντού και άψυχες γοργόνες

όμως μια ελπίδα ανασταίνει πάλι τη ζωή

σ΄ ένα λιβάδι γεμάτο ανεμώνες

να! μπουκέτο με ζήλο φτιάχνει ένα παιδί...Β.Α.