αν ζούσα τη ζωή μου

Αν ζούσα εκεί στο ασπρονήσι

στων παιδικών μου χρόνων την ωραία λησμονιά

θάτρεχα να μαζέψω άγρια φύκη

και στην άμμο πάνω,

να ζωγραφίσω μια καρδιά.

Το κύμα να έρχεται έξω έξω και να σβήνει,

της ζωγραφιάς μου την αδέξια κοντυλιά

κι ύστερα πάλι το αδύναμο μου χέρι,

με πείσμα την καρδιά να ξαναζωγραφίζει,

κρατώντας για κοντύλι καλαμιά.

Αν ζούσα απ΄την αρχή θα είχα για παλέτα,

τα φύκια ,για να φτιάχνω τα μαλλιά,

κάποιας γοργόνας, που θα φύγει

για άγρια βάθη και της ζωής

να στοιχειώσει κάποια όνειρα παλιά.

Αχ! αν ζούσα αυτό που λαχταρούσα,

θάμενα ξέμπαρκη στην άμμο την ξανθή

θα καθόμουν με τις ώρες για να κλάψω

φεγγάρι, θάλασσα, εμένα και τη γη.....B.A.

To θέμα του ποιήματός μου ανήκει στην καλή μου φίλη Φλώρα Καγιάση Καρδακάρη

και ξαφνικά...δεν είχαμε όνειρα

 

Πέρα στης Αντιόχειας τα μέρη

έχω χτίσει ένα ολόχρυσο παλάτι

εκεί κρύβω της ζωής μου το γινάτι

και μου κάνουνε αέρα με μία φτέρη,

έχω πουλιά παραδεισένια που πετάνε

στην ξεραϊλα με σαπίζουν οι βροχές

τις λύπες μου έχω κάνει λιβάνου ευωδιές

και κερνάω τα καραβάνια που περνάνε.

Οι δούλοι μου κάθονται όλη μέρα

και τους κερνάω Διόνυσου ημίγλυκο κρασί

σκέτο ρουμπίνι, με κανάτα και μισή

κι όταν κουράζονται τους κάνω εγώ αέρα.

Μα ξαφνικά τα όνειρά μου έχουνε ξεμείνει,

τα είχα όλα και δεν ονειρευόμουν πια

ξεδιάντροπα η καλοπέρασή μου σβήνει

σκεφτόμουν την αυλή μας τη φτωχιά!

Ξέμεινα από όνειρα είναι αλήθεια

χωρίς αγάπη μέσα στη καρδιά

τα χρυσά, μαλαματένια, γίναν συνήθεια

δεν έχω όνειρα στη ζωή μου τώρα πια.. Β.Α.

Το θέμα του ποιήματός μου ανήκει στην καλή μου φίλη Κατερίνα Παρασκευά..

η ζωή κι ο θάνατος μαζί

 Κρατώντας τριαντάφυλλα που κέντιζαν τα χέρια,

σε λίμνες σβήνανε ψυχές κυρτά αγιοκέρια,

με θύμησες απ΄τον νοτιά χτυπούσαν οι καμπάνες,

μοσχοβολούσε η νυχτιά με μια γλυκιά ανάσα,

άνθη και άνθη πέταγαν μυροβολούσες κόρες,

κι ήταν αβάσταχτα σκληρές σταματημένες οι ώρες,

για το ταξίδι που άρχιζε στο άγνωστο λιβάδι,

χωρίς να νοιώθει συμπονιά, χωρίς να νοιώθει χάδι,

χωρίς αναίτια πινελιά στο φρύδι το σμιχτό,

μήτε στα χείλη ένα φιλί του χωρισμού σημάδι...Β.Α.

το θέμα του ποιήματός μου ανήκει στην καλή μου φίλη Maria Alexopoulou