Κάποιος θεός πάλι θύμωσε μαζί μου
και φύσηξε στων σύννεφων τον ώμο,
είναι πια λεύτερα μαζί να ταξιδέψουν,
να πάρουν τον ουράνιό τους δρόμο.
Τα χνώτα τους τα νοιώθω στην ψυχή,
να κόβουν βόλτες κι εφιάλτες να νοτίζουν,
μόλις με δουν με όρθιο κι αλύγιστο κορμί
πικρόχολα και ύπουλα αρχίζουν, να με βρίζουν.
Δεν τα φοβάμαι τα σύννεφα τα γκρίζα
είναι οι άσπλαχνοι του Αίολου οι γιοι,
αν πλησιάσουν ετοιμάζω μια κοτρώνα
και δεν φοβάμαι αν με μισήσουν κι οι θεοί.
Έχω στην αγκαλιά μου τη μικρή μόνο εσένα,
τα γκρίζα σύννεφα ας πάνε να φέρουν τη βροχή,
στα μάγουλά μου θα σκάψω δυο αυλάκια
και απ΄τα μάτια μου η πλημμύρα θα χαθεί...Β.Α.
Βασίλης Ανδρονίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου