Δεν θέλω να γυρίσει ο λογισμός στην πρώτη νιότη
κι ας άργησε η αγάπη σου να έρθει ως εδώ,
εγώ προτιμώ του Γεναριού τα ατέλειωτα τα σκότη
και μια αγκαλιά φθινόπωρου να λέει σ΄αγαπώ.
Τι κι αν επέρασε η ζωή και η όμορφη εικόνα,
με χείλη, που μαράθηκαν να λένε το σ΄αγαπώ,
να μ΄αγκαλιάζουν τα χέρια σου σαν άλικη ανεμώνα
και να μου λες μη φοβηθείς για σένα είμαι εγώ.
Δεν θέλω τις καλοκαιριές του Μάρτη, που ανθίζουν
οι ροζ και άσπρες μυγδαλιές, που άνοιξη προμηνούν,
θέλω σε Δεκέμβρη ξερόκλαδα πουλιά να τιτιβίζουν
και έξω απ΄το τζάμι το θαμπό ψίχουλα να ζητούν.
Μου φτάνει, που θα μ΄αγαπάς το λάδι κι ας τελειώνει
και θέλω ατόφια τη σιωπή σε ήρεμο χειμώνα
κι απέναντί μου η στοργή, το χιόνι να το λειώνει,
τα χείλη σου ποθώ ν΄ασπάζομαι σαν ιερή εικόνα.
Κι όταν Απρίλης ύπουλος δίπλα μου θα πλευρίσει,
θέλω μια αγκαλιά σου τρυφερή, που τόσο λαχταρώ,
τι κι αν δρεπάνι άκαρδο, να φύγω θα ζητήσει,
εγώ θα έχω έτοιμο αυτό, που θα σου πω.
Βασίλης Ανδρονίδης
Ποιητής-Λογοτέχνης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου