Κάστρο η καρδιά, απόκρημνο κτρυφό

Μακάρι οι ρούγες να μυρίζουν ανθόκλαρα πάντα,να μοσχοβολάει το σταρένιο ψωμί σε κάθε σπίτι, οι αυλές να τιτιβίζουν σαν λεύκες από τις φωνές των παιδιών.

 Κι ας βρίσκεται τόσο μακριά και τόσο κοντά το κάστρο, 

κι η καρδιά ας παραμερίζει τα δαφνόφυλλα που ξεφύτρωσαν από αναπάντεχες ρίζες. 

Κι αυτό το κάστρο γιατί να υπάρχει; ίσως γιατί μετά από τα χαλάσματα 

βρίσκεται γκρεμός και εκτός από ακρολίθαρα μπορεί να πέσουν και αδιάφοροι 

και αμέριμνοι διαβάτες που πηγαίνουν να διαβάσουν εκεί κάποια παλιά ιστορία. 

Εκεί δίπλα υπάρχουν και νερά που ξεπηδάνε, ακούγεται κι ενας χαλικισμός 

σαν να θέλουν να γκρεμίσουν ό,τι χτίστηκε με ιδρώτα και αίμα από τους σκλάβους. Αρχίζεις κάποιες φορές να συλλογιέσαι την αποσύνθεση αυτού του κάστρου και τελειώνοντας την περιπλάνησή σου το βλέπεις κι όλας στεφανωμένο από μικράς νεφέλες καταστροφής. 

Ο ποιητής δεν έχει κανένα έργο που θέλει να το φτιάξει, δεν γνωρίζει έβδομη μέρα να ξεκουραστεί, κανένα έργο του δεν είναι αυτό που θα ήθελε να φτιάξει, μόνο κερνάει προβληματισμό και ίσως κάποτε και ένα δάκρυ, αυτό είναι το κάστρο των χεριών του.....Β.Α

Πρωτοχρονιά

Τέλειωσε πάλι τους καιρούς

η ρόδα, που αργά γυρίζει,

ταξιδεύει σε διάβα δύσβατο

με κύμα, που αφρίζει.

Ποιος χάθηκε; ποιος έζησε;

στο χρόνο, που έχει φύγει;

πικρή κουβέντα αχ! αυτή!

 ποιος λίγο, ποιος πολύ

κανείς δε θα ξεφύγει.

Πρώτη χρονιά και σιωπηλή,

λαχτάρες ανασταίνει,

μα ο δρόμος όλο στενεύει,

η σκέψη μένει αλαργινή,

 η ελπίδα μόνη της κι αυτή

δίπλα αργοπεθαίνει.

Βήματα μπρος, βήματα πίσω

ένας χρόνος στο συν, στο πλην,

με αμέτοχα τ΄ αστέρια 

σε ώμους τρέχουν να κρυφτούν

 θέλουν να λάμψουν, λαχταρούν,

σε ματωμένα χέρια.

Αυτή η πρωτοχρονιά κλείνει

μια παρένθεση

κι ανοίγει, κάποια άλλη,

αυτή που  κάπου θα κρυφτεί

 να περιμένει την κατάλληλη στιγμή 

σαν φίδι,

να σπαταλήσει αγάπες κι ενοχές 

και θα σκεφτεί αισχρά με σιωπή

πώς θα  σκαρώσει άξαφνα κι αυτή

κάποιο τρισάθλιο και ύπουλο παιχνίδι.

Βασίλης Ανδρονίδης

ποιητής-λογοτέχνης

Χριστούγεννα

Μέσ΄στη μικρή μας την αυλή, που πέφτει τόσο χιόνι,

αντανακλούν στο φράχτη μας λάμψεις ένα σωρό,

γέρνουνε από το βάρος τους του δέντρου μας οι κλώνοι,

πουλιά με χρώμα γιορτινό εστήσανε χορό.

Μάγοι ταξιδεύουνε στου αστεριού τη ρότα,

 εικόνισμα της Γέννησης στο τζάκι μας μπροστά

το φέγγει  φλόγα μισόσβηστη με της καρδιάς τα φώτα

και ζωντανεύουνε  μαζί την Άγια αυτή Νυχτιά.

Να γίνει η ψυχή έν΄άχυρο της Γέννησης σημάδι,

 μια ψαλμωδία κάποιου βοσκού, που ξέρει ν΄αγαπά,

να μοιραστεί της Παναγιάς το μητρικό το χάδι,

να διώξει κατά το νοτιά τον ύπουλο βοριά.

Ας πέφτει ακόμα αδιάκοπα, βουβά βουβά το χιόνι

στην κάθε ψυχή ας γεννηθεί μια φάτνη ταπεινή,

φλοκάτη κατακόκκινη η μάνα μας θα στρώνει,

να έρθει ο Χριστούλης μας  κι εδώ,  να ζεσταθεί.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΑΝΔΡΟΝΙΔΗΣ

ΠΟΙΗΤΗΣ - ΛΟΓΟΤΕΧΝΗΣ