Κάστρο η καρδιά, απόκρημνο κτρυφό

Μακάρι οι ρούγες να μυρίζουν ανθόκλαρα πάντα,να μοσχοβολάει το σταρένιο ψωμί σε κάθε σπίτι, οι αυλές να τιτιβίζουν σαν λεύκες από τις φωνές των παιδιών.

 Κι ας βρίσκεται τόσο μακριά και τόσο κοντά το κάστρο, 

κι η καρδιά ας παραμερίζει τα δαφνόφυλλα που ξεφύτρωσαν από αναπάντεχες ρίζες. 

Κι αυτό το κάστρο γιατί να υπάρχει; ίσως γιατί μετά από τα χαλάσματα 

βρίσκεται γκρεμός και εκτός από ακρολίθαρα μπορεί να πέσουν και αδιάφοροι 

και αμέριμνοι διαβάτες που πηγαίνουν να διαβάσουν εκεί κάποια παλιά ιστορία. 

Εκεί δίπλα υπάρχουν και νερά που ξεπηδάνε, ακούγεται κι ενας χαλικισμός 

σαν να θέλουν να γκρεμίσουν ό,τι χτίστηκε με ιδρώτα και αίμα από τους σκλάβους. Αρχίζεις κάποιες φορές να συλλογιέσαι την αποσύνθεση αυτού του κάστρου και τελειώνοντας την περιπλάνησή σου το βλέπεις κι όλας στεφανωμένο από μικράς νεφέλες καταστροφής. 

Ο ποιητής δεν έχει κανένα έργο που θέλει να το φτιάξει, δεν γνωρίζει έβδομη μέρα να ξεκουραστεί, κανένα έργο του δεν είναι αυτό που θα ήθελε να φτιάξει, μόνο κερνάει προβληματισμό και ίσως κάποτε και ένα δάκρυ, αυτό είναι το κάστρο των χεριών του.....Β.Α