"Μύρισε το σφαγείο μας θυμάρι… " Αφιέρωμα στον Μίκη Θεοδωράκη

 

Το βρόχινο μαύρο πέπλο σου φόρεσε Ελλάδα

τη δόξα του, να υμνήσουμε με νίκης εωθινό

ν΄ανάψουμε στον Ύψιστο δοξαστική λαμπάδα

γι΄αυτόν, που έφυγε σήμερα, μα θάναι πάντα εδώ.

 

Το σφαγείο μόνο του ορφανό, για αίμα διψασμένο,

της Ιστορίας το ακοίμητο σφάγιο ίσως θα ξεχαστεί,

της λησμονιάς το απόστρατο αστέρι αναμμένο,

ας ξεδιψάσει με  αίματα, που τρέχαν σε πληγή.

 

Μύρισε πάλι το σφαγείο μας θυμάρι

η ιδέα ανασηκώθηκε, που κάποτε ήταν σκυφτή,

σπάθη εκδίκησης σε παλιό και πρόχειρο  θηκάρι

ας μείνει θαμμένη, ερμητικά με λήθη, πάντα εκεί.

 

Αν η μεγαλοσύνη των ήχων του ίσως  πάλι αργήσει,

για να μιλήσει με μουσική και λόγια δυνατά,

θυμάρι  ευωδιαστό ξανθό, θα σιγοτραγουδήσει

 στίχους, που οδήγησαν λαούς στη λευτεριά.

 

Έρημο το σφαγείο πια από αδελφοκτόνα μίση,

να μείνει ερμητικά κλειστό με δέησης ωδή

κάθε λαός με μουσική, να σιγοτραγουδήσει  

 λύρα, θυμάρι ελληνικό, όλους να οδηγεί.

 

Mα τώρα μίσεψες αητέ, στο φέγγος της ζωής μας,

μέρα ζεστή καλοκαιριού έφυγες σιωπηλός

πάρε μαζί σου όνειρα και λόγια της στοργής μας

και στάσου στο αναλόγιο, που ετοίμασε ο Θεός.

  

Βασίλης Ανδρονίδης

νύχτα

 

Νύχτα βγαλμένη από χέρι κάποιου τεχνίτη

μαύρα σύννεφα με βία περνάνε και βουή

ψάχνουν τον πολύχρωμο ξανθό αποσπερίτη

και φτιάχνουν εικόνα ιερή στης νύχτας τη σιγή.

Κάπου φαίνεται μακριά μια λάμψη από κανόνι

που σκοτώνει της νύχτας τα αθώα τα κορμιά,

της σκοτεινιάς η ομορφιά στην ξαστεριά απλώνει

την μαύρη την ανάσα της σε μαύρη ερημιά.

Υπέροχη και σκοτεινή της ομορφιάς η λύρα,

με αστερόσκονη πυκνή στολίζεται η ώρα

τα αστέρια προβάρουνε του άπειρου την πορφύρα

είναι η στιγμή ,που μόνο άφοβοι άγγελοι υπάρχουν τώρα.

Του χάους αυτή η ομορφιά ντύνεται με στολίδια

και μια ίριδα από πολύχρωμη βάφεται χρυσαφί

ξάγρυπνοι γλάροι στις ακτές αρχίσανε παιχνίδια

και κάθε ψυχή μοναχική το φως αναπολεί.,,Β.Α.

Συγγνώμην!

 

Τι να γράψω μετά απ΄αυτή την καταστροφή ? Τον ανθρώπινο πόνο πώς να τον ζυγιάσω? Πως να βρω λέξεις να συνεχίσω να δημιουργώ στίχους? 

Ένοχη η ποιητική μου σιωπή, η σκέψη μου δεν μπορεί να γράψει και σταματά όταν συναντά κάποιο δάκρυ μιας άγνωστης κυρούλας,  που με το κομπόδεμα μιας ζωής έφτιαξε το σπιτάκι της που τελικά το έχασε γιατί το στέριωσε και το ανάστησε στο μάτι του φλογερού κυκλώνα? 

Ματαιότητα των υλικών αγαθών θα μου πει κάποιος σκεπτικιστής! όχι δεν είναι ματαιότητα να δημιουργείς ακόμη και εκείνα που η μοίρα σ επιφυλάσσει να τα χάσεις! είναι πνεύμα και πηλός ο άνθρωπος! και φτιάχνει τον δικό του μοναχικό παράδεισο για να ζήσει η σκέψη του και το μυαλό του! όταν όμως έρχεται η εποχή των δακρύων, τότε αναδεικνύεται πόσο εφήμερα είναι τα απαραίτητα που δημιουργούμε. 

Η θλίψη ξεκινά να αντρειεύει και το δάκρυ να μην μπορεί να σβήσει τη φωτιά που έφτασε στην αυλή και μπήκε απρόσκλητη στο σπίτι. Νιώθω ενοχές που δεν είμαι εκεί κοντά σας να σας βοηθήσω και το δάκρυ μου να μπολιαστεί με το δικό σας δάκρυ. Να σας βοηθήσω με μια αγκαλιά να σταθείτε στα πόδια σας. 

Συγγνώμην!