Το βρόχινο μαύρο πέπλο σου φόρεσε Ελλάδα
τη δόξα του, να υμνήσουμε με νίκης εωθινό
ν΄ανάψουμε στον Ύψιστο δοξαστική λαμπάδα
γι΄αυτόν, που έφυγε σήμερα, μα θάναι πάντα εδώ.
Το σφαγείο μόνο του ορφανό, για αίμα διψασμένο,
της Ιστορίας το ακοίμητο σφάγιο ίσως θα ξεχαστεί,
της λησμονιάς το απόστρατο αστέρι αναμμένο,
ας ξεδιψάσει με αίματα, που τρέχαν σε πληγή.
Μύρισε πάλι το σφαγείο μας θυμάρι
η ιδέα ανασηκώθηκε, που κάποτε ήταν σκυφτή,
σπάθη εκδίκησης σε παλιό και πρόχειρο θηκάρι
ας μείνει θαμμένη, ερμητικά με λήθη, πάντα εκεί.
Αν η μεγαλοσύνη των ήχων του ίσως πάλι αργήσει,
για να μιλήσει με μουσική και λόγια δυνατά,
θυμάρι ευωδιαστό ξανθό, θα σιγοτραγουδήσει
στίχους, που οδήγησαν λαούς στη λευτεριά.
Έρημο το σφαγείο πια από αδελφοκτόνα μίση,
να μείνει ερμητικά κλειστό με δέησης ωδή
κάθε λαός με μουσική, να σιγοτραγουδήσει
λύρα, θυμάρι ελληνικό, όλους να οδηγεί.
Mα τώρα μίσεψες αητέ, στο φέγγος της ζωής μας,
μέρα ζεστή καλοκαιριού έφυγες σιωπηλός
πάρε μαζί σου όνειρα και λόγια της στοργής μας
και στάσου στο αναλόγιο, που ετοίμασε ο Θεός.
Βασίλης Ανδρονίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου