το τρεχαντήρι μου

Για σένα καλή μου σκάρωσα γοργόνα θαλασσιά

στην πλώρη την περήφανη με ψαροπούλια αντάμα,

καπεταναίους έφερα από την αραπιά και κόντρα μπάντα έκανα

τα χείλη σου να κουρσέψω.

Σ΄αφησα στο λιμανάκι μας της θάλασσας απάγιο

να με προσμένεις μοναχή με όμορφη ροζ κορδέλα

με ρότα την αγάπη μας πυξίδα την καρδιά μας,

φευγάτο το τρεχαντήρι μας χωρίς τη ρότα τρέχει,

τα ξύλα τρίζουν στο σκαρί

σαν να ουρλιάζουνε μαζί με τις φωνές και τις βρισιές

του τσούρμου του χυδαίου, στα άγρια τα κύματα,

που θέλουν να μας φάνε.

Του Ποσειδώνα τα στοιχειά κόρες και ψυχογιοί του

όλοι μαζί βαλθήκανε, για να μας καταπιούνε.

Νόμιζα δεν θα ξανάβλεπα τα όμορφά σου μάτια

και κοίταζα εκεί ψηλά με την αχνάδα φεγγαριού

μ΄ελπίδες αναστημένες

να ψάχνω στην απόκρημνη πλαγιά

το σπίτι το δικό σου,

με παραθύρια κατάλευκα σαν νάναι περιστέρια

με τις κουρτίνες τις λευκές στο χέρι κεντημένες...Β.Α.

ειρήνη

Να βλαστήσει της ειρήνης η κρυφή μας ελπίδα,

της αλήθειας το φως οι αρχόντοι να βρουν

σ΄όλη τη γη ας ανάψει της ειρήνης αχτίδα

της ζωής το χαμόγελο τα μάτια να δουν.

Στου πολέμου τη στάχτη να φυσήξει αγέρας

να τη στείλει όσο γίνεται και πιο μακριά,

την ευχή του να δώσει ο Ουράνιος Πατέρας

ποτέ! μα ποτέ! να μη στάξει ούτε δάκρυ ξανά.

Ειρήνη στα πέλαγα στους κάμπους ειρήνη

κρουσταλλένιο νερό να αναβλύζει η κάθε πηγή

του πολέμου η εκδίκηση στα συρτάρια να μείνει

να κλείσει με ειρήνη της ψυχής η πληγή.

Σ΄εκκλησιές οι καμπάνες για χαρές να καλούνε,

μοίρασμα δίκιο το φρέσκο ψωμί,

για του έρωτα το όνειρο αγκαλιά να μιλούνε

και με ειρήνη να έρθει η καινούργια ζωή.

Μ΄ένα αθώο χαμόγελο από κάθε παιδί

να σβήσει η εκδίκηση, που οπλίζει το χέρι,

στη γωνιά να πετάξουμε του πολέμου σπαθί

και στη θέση να βάλουμε λευκό περιστέρι.

Κι όταν περάσουν τα χρόνια και οι θλίψεις θα φύγουν

στης καρδιάς μας την κόχη ο φόβος μοιραία θα σβήνει

μόλις οι άδικοι θρήνοι του πολέμου αντάρτες ξεφύγουν,

σ΄ουρανό γαλανό με κοντύλι λευκό θα γράψουν: ειρήνη...Β.Α.

προσευχή

Μέρες και χρόνια κάποιες στιγμές,

θλίβεται η ψυχή μου

και η πίκρα ακούραστη σκιά,

τις σκέψεις μου μαραίνει,

μια μυστική μου έρχεται

στα στήθη προσευχή,

μια προσευχή λησμονημένη.

Έχει αυτή η προσευχή

δύναμη μυστική,

που βάλσαμο στη θλίψη μου

ποτάμια ελπίδας χύνει

και μια άγια κι άγνωστη

στον κόσμο μουσική,

κάθε σου λόγο αξέχαστο

μέσα μου τον λαμπρύνει.

Τότε ένα βάρος απ΄τα στήθια μου

μού φεύγει τρομερό

και η ελπίδα έρχεται,

που κάθε πόνο σβήνει,

μια πίστη ολοζώντανη

με δάκρυ και σταυρό,

μ΄επαναφέρει στην ψυχή

την άπιαστη γαλήνη......Β.Α.