Στην παλιά ταβέρνα

Σκουμπρί και ρέγγα καπνιστή με λίγο γιοματάρι

μια μέρα κουτσοπίναμε δυο τρεις στο καπηλειό

και πώς έφτασε δυόμισι δεν πήραμε χαμπάρι

και πώς η ώρα πέρασε με λίγο κρασί παλιό.

O παραγιός κατάλογο με σύρμα τον κρεμάει,

με τεμπεσίρι βρώμικο, τον γράφει σιωπηλά

κι ένας γέρος τον κοιτά και τόνε βλαστημάει,

γιατί το κρασί και ο μεζές στοίχιζαν ακριβά.

Στο τοίχο ο κατάλογος γυρτός στραβοβαλμένος

λιαστό χταπόδι και κολιούς και ρέγγες διαλαλούσε,

πίσω ένας γέρος μοναχός λίγο κακοντυμένος,

τα λίγα πούχε επάνω του με τάξη τα μετρούσε.

σε μαύρο ξύλο γράφτηκε και το""ούζο με μεζέ""

χέρια με ρόζους δυνατά, ποτήρια εκρατούσαν,

άλλοι κρυφά ζητούσανε να πιούνε βερεσέ,

κι άλλοι γελώντας ηδονικά το ντόπιο κρασί ρουφούσαν....

Τσαχπίνα η ταβερνιάρισα με νάζι τηγανίζει

και η ταρίφα ρεφενέ φουσκώνει στο χαρτί

τσίκνα απ΄την κουζίνα της ορμά και τους τσικνίζει

τον παραγιό φωνάζουνε για δεύτερο κρασί.

Μετά από ώρα τραυλίζοντας με κόπο σηκωθήκαν

και ζαλισμένοι αγκαλιά απ΄το πολύ πιοτό

φάλτσα να τραγουδήσουνε όλοι μαζί βαλθήκαν

παλιές αγάπες στήσανε μαζί μ΄αυτούς χορό.

Είν΄η ζωή ένα κρασί, κρασί, που σε γλεντάει

και κάθε τόσο σε γυρνά πιο πίσω στον καιρό

και το μεθύσι έρχεται κι ανάβει όσο πάει,

πίνοντας μια αγάπη σου σαν νάναι κρασί παλιό.

Βασίλης Ανδρονίδης

αναμνήσεις από ταβέρνα της 10 ετίας 1950....

Ελλάδα κι Ορθοδοξία 28/10/1940

Το χώμα σου ιερό από τα χρόνια τα παλιά,
το ΟΧΙ έγραψες με το αίμα των ηρώων σου Πατρίδα,
για σένα γράφω και ετούτη τη φορά,
γιατί σ΄εσένα το φως του ήλιου πρωτοείδα.

Απ΄τα ρυάκια σου ήπια το γάργαρο νερό
μοιράστηκα θλίψη και αγωνίες στον καιρό
και των ανόητων εχθρών σου τα λόγια τους τα στείρα.
Στις Πίνδου τις πλαγιές η καρδιά μας πάντα θα μένει

εκεί που δοξάστηκε των Ελλήνων η ορμή
και της αθανασίας των παλικαριών τη μοίρα
εκεί που η ψυχή μας γυρνάει και προσμένει
να μπει σαν σε άγια εκκλησιά και να λειτουργηθεί.

Διαμάντια έχεις τώρα ριγμένα στο γιαλό,
νησάκια που προβάλλουν μέσα από το κύμα,
στα ήρεμα νερά σου, τα γαλάζια λαχταρώ,
να κάνω της ζωής το στερνό μου βήμα.

Ελλάδα του 40 η Ιστορία σου στα ουράνια κατοικεί
και στις ψυχές μας σε μια πανάκριβη μια κόχη,
ο Χριστός από ψηλά, με αγιασμό να σε ευλογεί,
με του Αι Δημήτρη το απαλό το πρωτοβρόχι.

Βασίλης Ανδρονίδης [ αφιέρωμα στο 40 ]

στην γειτονιά μου

Σπίτια φτωχά μ΄αγράμπελη,

μοσχοβολιά της νύχτας,

που διώχνουν τ΄άγρια στοιχειά

κι η μοίρα τα επαναφέρει,

κυρούλες με πάνες αστραφτερές

κρατούν μωρά στα χέρια

υφαίνουν τη νέα την ζωή

με ρόκα την αγάπη,

δεν έχει εδώ παράπονα,

μήτε βρισιές της μοίρας

μονάχα οι καλόκαρδοι

κατώφλι έχουν σημάδι,

το βράδυ το πεζούλι τους

θρόνος να βασιλέψει

ο έρωτας κυρίαρχος,

την θλίψη να κουρσέψει.

Βασίλης Ανδρονίδης