ο ξένος

Γεννήθηκα σε τρώγλη ταπεινή

γεμάτη σκουπίδια και λάσπες μπρος στην πόρτα

από μια χαραμάδα κοιτούσα τη ζωή,

κι έβλεπα φίδια να έρπουν μεσ΄στα χόρτα.

Τον ήλιο κοιτούσα κάθε πρωινό,

που με αγάπη μου έστελνε το φως του,

σε μια γωνία σε κονοστάσι ταπεινό,

μ΄ευλάβεια στεκόμουνα εμπρός του.

Σε ξένους τόπους μ΄έφερε η μοίρα κάποιο πρωί,

με πείσμα σε ξένα χέρια τις ελπίδες μου ν΄αφήσω

και να γυρίσω κάποια μέρα εκεί όπου άρχισε η ζωή,

να μ΄αγκαλιάσει το άγιο χώμα σαν ξεψυχήσω.

Γύρισα ξένος σε μια πατρίδα μακρινή

με δυο πατρίδες που έζησα κοντά τους

ξένος εδώ, ξένος εκεί για μια ζωή,

με αναμνήσεις που αφήκα μακριά τους.

Τελευταία στροφή και να! το σπιτάκι μου θα δω,

εκεί που όνειρα και πίκρες έχω ζήσει,

ως ξένος σε ξένους δεύτερη φορά θα ξαναζώ

σε μια πατρίδα που θα μ΄ έχει λησμονήσει.

Βασίλης Ανδρονίδης

βρεγμένα φύλλα

 

Πέρασα χτες απ΄το μικρό μας το δρομάκι,

που κάποτε άνθιζαν γεράνια στη σειρά

βρεγμένα φύλλα και κορμοί όλο σαράκι

ηχούσαν πένθιμα σε κάθε συρτή περπατησιά.

Όλα των δέντρων τα φύλλα σαν να κλαίγαν

και ήταν άστατος όλο θλίψη ο καιρός

κυρούλες με τάξη στις σόμπες ξύλα καίγαν

κι ο ουρανός σαν την ψυχή μου σκυθρωπός.

Βρεγμένα φύλλα καταγής που πέσαν μόνα

με κοίταγαν με βλέμμα σκυθρωπό

στη σκέψη μου ήρθε μια κόκκινη ανεμώνα

που είχε ανθίσει κάποτε σε ήρεμο καιρό.

Έτσι και η αγάπη μας θλιμμένη ανεμώνα

μέσα σε φύλλα θάφτηκε που πέσαν καταγή

την σκότωσε άπονα το κρύο του χειμώνα

πριν μάθει το αναίτιο και άδικο γιατί.

Βασίλης Ανδρονίδης

το όνειρό μου

Στο ζαφειρένιο θόλο του ουρανού

που αστέρια με κεντίδια η φύση έχει ράψει

θέλω ένα όνειρο ενός πόθου μακρινού,

μεσ΄στο μυαλό μου μια αγάπη να μου γράψει.

Θέλω σ απλό κι απέριττο παλάτι αγγελικό,

την άφωνη καρδιά μου ν΄ασφαλίσω,

ν΄ανοίξω αγκάλη σ εκείνους που αγαπώ,

και με φιλιά πολλά την αγάπη μου να δείξω.

Θέλω σε καταπράσινο πεδιάδας κάποιο χαλί

να νοιώσω ένα αγέρι μυρωμένο,

και σε περβόλι ολάνθιστο να βαδίσουμε μαζί,

μ΄ένα τραγούδι στα χείλη πονεμένο.

Κι η κάθε ψυχή σαν γεράκι στα ύψη να πετά,

και να λάμπει παντού σαν της νυχτιάς αστέρι

κι ένας άνεμος πουνέντες να ρωτά,

αν πρέπει να σβήσει της αγάπης τ΄αγιοκέρι.

Κάπου εδώ πριν τελειώσει της βρυσούλας η σταλιά

και πριν της άνοιξης τα κλώνια θα γείρουν ανθισμένα,

πριν ξυπνήσουν απ΄τον ύπνο τους τα πουλιά,

ν΄ακούσουμε τραγούδια της ζωής αγαπημένα...

Βασίλης Ανδρονίδης