νύχτα

 

Νύχτα βγαλμένη από χέρι κάποιου τεχνίτη

μαύρα σύννεφα με βία περνάνε και βουή

ψάχνουν τον πολύχρωμο ξανθό αποσπερίτη

και φτιάχνουν εικόνα ιερή στης νύχτας τη σιγή.

Κάπου φαίνεται μακριά μια λάμψη από κανόνι

που σκοτώνει της νύχτας τα αθώα τα κορμιά,

της σκοτεινιάς η ομορφιά στην ξαστεριά απλώνει

την μαύρη την ανάσα της σε μαύρη ερημιά.

Υπέροχη και σκοτεινή της ομορφιάς η λύρα,

με αστερόσκονη πυκνή στολίζεται η ώρα

τα αστέρια προβάρουνε του άπειρου την πορφύρα

είναι η στιγμή ,που μόνο άφοβοι άγγελοι υπάρχουν τώρα.

Του χάους αυτή η ομορφιά ντύνεται με στολίδια

και μια ίριδα από πολύχρωμη βάφεται χρυσαφί

ξάγρυπνοι γλάροι στις ακτές αρχίσανε παιχνίδια

και κάθε ψυχή μοναχική το φως αναπολεί.,,Β.Α.

Συγγνώμην!

 

Τι να γράψω μετά απ΄αυτή την καταστροφή ? Τον ανθρώπινο πόνο πώς να τον ζυγιάσω? Πως να βρω λέξεις να συνεχίσω να δημιουργώ στίχους? 

Ένοχη η ποιητική μου σιωπή, η σκέψη μου δεν μπορεί να γράψει και σταματά όταν συναντά κάποιο δάκρυ μιας άγνωστης κυρούλας,  που με το κομπόδεμα μιας ζωής έφτιαξε το σπιτάκι της που τελικά το έχασε γιατί το στέριωσε και το ανάστησε στο μάτι του φλογερού κυκλώνα? 

Ματαιότητα των υλικών αγαθών θα μου πει κάποιος σκεπτικιστής! όχι δεν είναι ματαιότητα να δημιουργείς ακόμη και εκείνα που η μοίρα σ επιφυλάσσει να τα χάσεις! είναι πνεύμα και πηλός ο άνθρωπος! και φτιάχνει τον δικό του μοναχικό παράδεισο για να ζήσει η σκέψη του και το μυαλό του! όταν όμως έρχεται η εποχή των δακρύων, τότε αναδεικνύεται πόσο εφήμερα είναι τα απαραίτητα που δημιουργούμε. 

Η θλίψη ξεκινά να αντρειεύει και το δάκρυ να μην μπορεί να σβήσει τη φωτιά που έφτασε στην αυλή και μπήκε απρόσκλητη στο σπίτι. Νιώθω ενοχές που δεν είμαι εκεί κοντά σας να σας βοηθήσω και το δάκρυ μου να μπολιαστεί με το δικό σας δάκρυ. Να σας βοηθήσω με μια αγκαλιά να σταθείτε στα πόδια σας. 

Συγγνώμην!

Αυτός ο Αύγουστος

Θα χαθεί κι αυτός ο Αύγουστος στο τέλος μία μέρα,

θα πάρει μαζί του τις χαρές, που κέρασε κρυφά,

σαν μια γκαρσόνα τολμηρή χωρίς σταυρό και βέρα,

που ζει με τις αγάπες της μαζί και χωριστά.

Και από τη γαλήνια θάλασσα θα ανέβει εκεί στη ράχη,

να φέξει και τ΄άλλα τα θεριά ,που ζούνε κάπου εκεί,

με δάκρυα, γιατί έχασε και πόλεμο και μάχη,

με μια σφεντόνα στα χέρια του  άτολμα να κρατεί.

<<Τι και αν επλάνεψες πολλούς μ΄ένα χρυσό φεγγάρι

και τους έκανες να πιστέψουνε σ΄αγάπη αληθινή;

Μήτε ψωμί ,μήτε νερό, δεν είχες στο ταγάρι

κι άφησες στο έλεος της πείνας τη στοργή.

Με τη ζεστή σου την πνοή βρυσούλες θα θολώσουν,

με τα αυγουστιάτικα φιλιά τα ψεύτικα πολύ,

θα κάνουνε κάποιες καρδιές άδικα να ματώσουν,

από το πρώτο ψεύτικο κι εφήμερο φιλί >>...Β.Α.