Όμως αγάπη μου καλή ,σταυραετού στολίδι,
ξενύχτησα σαν λέαινα μη σου συμβεί κακό
κι ενώ ξαπλώναμε μαζί σε άβολο σανίδι,
εγώ ετοίμαζα γλυκό τραγούδι να σου πω.
Κι όταν περάσουν τα δύσκολα και έρθουν χρόνοι άλλοι,
να με θυμάσαι, που δάκρυζα σαν ήσουνα μικρός
και έβαζα τα στήθη μου αγάπης προσκεφάλι,
να δείξω στα ματάκια σου του φεγγαριού το φως.,,Β.Α.
Βασίλης Γρ, Ανδρονίδης
απόσπασμα από το ποίημά μου : <<η αγάπη της μάνας>>
σαν της μοίρας μου τρυφερό γλυκό ένα φιλί
και ήσουν εσύ! σε γνώρισα όταν σε πρωτοείδα,
να έρχεσαι με χρώματα, που θύμιζαν αυγή.
Σου έδινα κι ένα φιλί στο κάθε σ΄αγαπώ σου,
σε Πύλη Ωραία Ρωμανού με μια χρυσή στολή
και με τρεμάμενη φωνή μου είπες το όνειρό σου
κι ήσουν σεμνή, κατάλευκη σαν κάτασπρο πανί.
Σε γνώρισα σαν μια άνοιξη με μια φωνή του αγέρα
και τα χρυσά σου τα μαλλιά κολλούσαν στη βροχή
σε γνώρισα, γιατί ήσουνα μια του Απρίλη μέρα,
που με καλούσε στοργικά σαν αγάπη και σαν ζωή.
Τα φώτα ανώφελα κι αυτά παλεύανε να φέξουν
κι αστέρια μικρά πεφτάστερα ήταν εκεί κοντά,
κατάλευκα λιμνόπουλα έτοιμα ήταν να τρέξουν
να σε καλωσορίσουνε με μούσκεμα τα φτερά...Β.Α.
ανάσες επιτέλους η ζωή ας μου δώσει,
να σβήσω αναμνήσεις
κι αγάπες παλιές, που μ΄εχουν προδώσει.
Μακρύς ο δρόμος μέχρι να φτάσω,
κάμποι, βουνά και γεφύρια ,στην άκρη ας κάνουν,
ν΄ανοίξουνε δρόμο,
το χρόνο, που φεύγει ίσως προφτάσω.
Ανοίξτε! φαράγγια και ύπουλα δάση ανοίξτε!
να περάσω σαν άνεμος να βρω την καλή μου,
αφήστε ανοιχτά κάποια κρυφά μονοπάτια,
όπου σ΄αυτά τα δικά μου σημάδια θ΄αφήσω.
Κι εσύ Χρόνε μήνυμα στείλε στις κόρες σου Ώρες,
να κάνουν τις στιγμές μου αιώνες, που μαζί της θα ζήσω...Β.Α.
