η καμπάνα του πλάτανου

Καμπάνα που εχορτάριασες

σε πλάτανου κλωνάρι,

μονάχη παραστέκεσαι

το κάτασπρο ξωκκλήσι.

Ποια δύναμη σε πότισε

να στέκεις σιδερένια

και να προσμένεις ευλαβικά

πλάϊ στα βρυσονέρια;

Τα χρόνια πέσαν πάνω σου

φαντάζεις σαν κλωνάρι

και περιμένεις σιωπηλά

το θάνατο να ηχήσεις

ή τη χαρά του νυφικού

της κόρης να σκορπίσεις;

Μη τάχα σε κρυφόδεσαν

με μέλισσες και χώμα

κι όταν μηνάς το θάνατο

οι μέλισσες νυφούλες,

ντύνονται στα κατάλευκα

να σε νεκροστολίσουν; ..Β.Α.

ούτε ένα λεπτό χωρίς εσένα

Ο χρόνος τύραννος κοντά μου παραστέκει

και τη γλυκιά φωνούλα σου ν΄ ακούσω δεν μπορώ

βουβό ένα παλιό ρολόι σ΄ένα τραπέζι στέκει

και προσπαθεί με χτύπους να φωνάξει σ΄ αγαπώ.

Και περιμένω! περιμένω! με αγωνία, να φανείς,

μήπως κι ακούσω εκείνο το χτύπο το γνωστό,

στη μοναξιά μου όμως δεν παραστέκεται κανείς

μόνο δολοφόνοι χρόνου στο ελάχιστο λεπτό.

Αυτό το λεπτό, που δεν θα μπορώ ίσως να ζήσω,

γιατί χάνω τη ανάσα μου και φεύγω μακριά,

είναι η ώρα ,που τη σκέψη από σένα δεν θ΄ αφήσω

και κάνω κουράγιο καθώς περνάνε τα λεπτά.

Είναι η ώρα που ο θάνατος με την ανάσα μου φλερτάρει

καθώς ούτε λεπτό ν' αντέξω μακριά σου δεν μπορώ,

είναι η ώρα, που θέλω κάποιος αέρας να με πάρει,

να γεμίσει την ανάσα μου με το δικό σου σ΄αγαπώ..

Ούτε λεπτό χωρίς εσένα το μυαλό έχει ζάλη

γιατί αιώνας φαντάζει αυτό το αιώνιο λεπτό

κι ο χρόνος τους δείκτες τους ψυχρούς γυρίζει πάλι

και προσπαθώ στο αιώνιο αυτό λεπτό, να ξαναζώ...Β.Α.

Η αγάπη της μάνας

 

Αγόρι μου περπάτησες σε μυτερά λιθάρια

κι εγω με την αγάπη μου σ΄οδήγησα νωρίς,

κόντρα σε άνεμους δυνατούς κι ακανθερά χορτάρια

ξάγρυπνη στο στρώμα σου μήπως και φοβηθείς.

Όμως αγάπη μου καλή ,σταυραετού στολίδι,

ξενύχτησα σαν λέαινα μη σου συμβεί κακό

κι ενώ ξαπλώναμε μαζί σε άβολο σανίδι,

εγώ ετοίμαζα γλυκό τραγούδι να σου πω.

Έξω βοριάς εβούβανε τον ήχο της καμπάνας

κι όπως το κορμάκι σου πάσχιζε μόνο του να σταθεί,

εγώ με λίγα δάκρυα και με στοργή μιας μάνας

περίμενα ο ίσκιος σου, να γίνει ανατολή.

Τώρα γιε μου λεβέντη μου της άνοιξής μου γέννα,

πάρε εδώ την έγνοια μου, την σκέψη μου εσύ,

άσε τον πόνο, να κρυφτεί κάπου σε μέρη ξένα

και κράτα την καρδούλα μου παρηγοριά χρυσή.

Κι όταν περάσουν τα δύσκολα και έρθουν χρόνοι άλλοι,

να με θυμάσαι που δάκρυζα σαν ήσουνα μικρός

και έβαζα τα στήθη μου αγάπης προσκεφάλι,

να δείξω στα ματάκια σου του φεγγαριού το φως.,,Β.Α.