μονόλογος=αφιέρωμα στον άγνωστο αδικημένο ποιητή....

 

<<...Θα φύγω μια μέρα, μια μέρα τ΄Απρίλη

μαζί με χαρτιά και με τόνους βιβλία

θάναι ένα θαμπό και μονόχρωμο δείλι

θάναι μια μέρα που θα γράψ΄ιστορία.

'Οσο ζούσα τα γραπτά μου πετούσαν

και τυλίγαν σκουπίδια και πότε-πότε ψωμί

στίχους μου διαβάζαν, σκωπτικά και γελούσαν,

γιατί λέει δεν είχα καρδιά ποιητή.

Κυρούλες με τάξη θα κλάψουν για μένα

και τα χαρτιά μου θα ρίξουν σ΄ένα κάδο βαθύ

μαζί μ΄αποφάγια επιμελώς τυλιγμένα

μήπως και κάποιος ζητιάνος τα βρει.

O φτωχός ο ζητιάνος που θάχει μέρες να φάει

με βήμα βαρύ ως τον κάδο θα φτάσει,

τα σκουπίδια σκαλίζοντας φαγητό θα ζητάει,

ίσως κάποιο μου ποίημα ερωτικό θα διαβάσει....>>Β.Α.

το φως

Άνοιξε παραθυρόφυλλο να μπει το λίγο φως

αυτό, που με τη λάμψη του φωτίζει την ψυχή μας

αυτό το θείο δώρο, που έδωσε ο Θεός

και φεύγει κάθε ένας λυγμός της σύντομης ζωής μας.

Ευχή κάνει μια ψυχή αλιμάνιστη από θλίψεις

και μια βαρκούλα στ΄ανοιχτά μόνη της αδειανή

πλευρίζει νεραϊδούσα με ρότα χάρτη τύψης,

σκάει κάποιο χαμόγελο, λιβάνι στη ζωή.

Έλα κι εσύ καρδιά μικρή με απόσπερνους αγγέλους

μέσα στο φως του φεγγαριού να σβήσεις τη φωτιά,

βάλε σε θηκάρι απόκρυφο την άκρη αυτού του βέλους,

να βαφτιστείς με αιώνιο φως για τελευταία φορά.

Κι άσε την παρούμα του αργαλειού να υφαίνει τις χαρές

με το άγιο φως θα πλέξει μια όμορφη ζωή

θάναι το χρώμα ουρανί οι ανταύγειες πορφυρές

κι η θάλασσα θα υφανθεί με βότσαλα μαζί....Β.Α.

η φυλακή

Μια φυλακή με σφίγγει και με πνίγει,

σαν ανεμότρατας το δίχτυ το σφιχτό,

αυτή η θηλειά δεν είναι όπως οι άλλες

είναι ανίκητο, απάνθρωπο και άγριο θεριό.

Μόνο το παραθύρι μου μικρό και όλο πείσμα,

αφήνει νυσταγμένο να μπει το λίγο φως

ζωγραφίζει ίσκιο απόκοσμο μέσα στο κελί μου

αυτός ο ίσκιος είναι ο πόθος μου ο κρυφός!

είναι εδώ κι εκεί ανοιχτή η φυλακή μου

κι ας έχω μπροστά μου δρόμο , ανοιχτό,

είμαι ένα πλάσμα βαρύ και ξεχασμένο

και με τη λύπη πάντα έχω έρωτα τρελό.

Απόψε είδα στη σκεπή μια χαραμάδα,

η φυλακή μου άνοιξε διάπλατα με μιας,

λευκά αηδόνια μού σκαρώσαν μαντινάδα

κι έπαιζε με τη λύπη μου ο χιονιάς...Β.Α.