μοναξιά και νοσταλγία

Κοιτάζω στο φεγγαρόφωτο

τα ατίθασα αστέρια

αυτά που ονειρευόμουνα

κάποτε να τα πιάσω.

Ωκεανός τα όνειρα

στα παιδικά μου χρόνια,

όταν με χέρι αμάθητο

έφτιαχνα πύργους σε άμμο.

Με μια τιράντα με κουμπιά

πεσμένη στο πλευρό μου,

ζωγράφιζα τον ουρανό

με μία μορφή ονείρου.

Ενθύμισες και πρόσωπα

κι αγαπημένα μέρη,

περάσαν από δίπλα μου

σαν να τα ξαναείδα

κι η μοναξιά το στήθος μου

διάλεξε για πατρίδα...Β.Α.

οι σειρήνες

Με μάγεψε το υπέροχό τους άσμα

και σήκωσα το βήμα μου γοργό,

δεν ήξερα πως μπρος μου είχα χάσμα,

που θα με κάνει αιώνια να πονώ.

Να τώρα σκληρά παλεύω με το κύμα

το θάνατο τον βλέπω σιωπηλά

και των ανθρώπων τα μίση και το κρίμα,

κρατάω κόντρα στου ανέμου τα στοιχειά.

Το άσμα των σειρήνων πάντα μπρος μου,

δεν έβλεπα το κύμα που χτυπούσε,

άβουλο σανίδι ο εαυτός μου,

την ευτυχία στον πόνο αναζητούσε.

Με πλάνεψαν τα εφήμερα τα κάλλη

και των ανέμων το χάδι το απαλό,

αναζητούσα του έρωτα την αγκάλη,

μα μπήκα σε κυκλώνα πορφυρό...B.A.

της ζωής το Α και το βήτα

Μία τσάντα από κουρέλια και κορδόνια

μολύβια,σβήστρες και σπασμένα τα στυλό

μια αγάπη ξεχασμένη της μανούλας,

πορεία ίσια στο χιόνι για σχολειό,

το βλέμμα ελπίδας γινόταν γέλιο

και η ματιά μου καθάρια,κοφτερή

όνειρα, πλαστικά μαύρα σοσόνια

και λαχτάρα, λαχτάρα για ζωή!

πάντα την αγάπη, μ' αγάπη ακολουθούσα

με άλφα, γάμα,άλφα,πι και ήτα

κι άρχισα, να γράφω όνειρα για ζωή

με κεφαλαίο ζήτα.

Τα χρόνια πέρασαν έφυγαν γοργά,

η αλφαβήτα μου μ΄έχει πια ξεχάσει,

δεν είμαι πρωτάκι στο σχολειό μου τώρα πια,

τα άλφα και τα βήτα μου ίσως να τα ΄χω χάσει.

Θυμάμαι τα χρόνια τα παλιά

όταν τον ήλιο έγραφα με ήτα,

στους άλλους έδινα το άλφα με χαρά,

γιατί αρκούσε σε μένα μόνο το βήτα..Β.Α.