παράπονο

Ένα παράπονο απόψε τα μάτια μου τα πνίγει

και το δάκρυ μου κυλάει καυτό σαν μαχαιριά,

αυτό το δάκρυ άπονα, σαν δίχτυ με τυλίγει,

μια ανάμνηση χαμένη, νοσταλγική με κυνηγά.

Ένα παράπονο ,που δεν είναι σαν τα άλλα

κι έχει μέσα του τραγούδια χίλια-δυο,

το τελευταίο δάκρυ μου το πίνω στάλα-στάλα

κι ας κάνει το κόκκινο κρασί πιο δυνατό.

Γελώντας, πικρό χαμόγελο, ένα τσιγάρο στρίβω,

στους φίλους μου δακρύζοντας τους λέω <<είμαι καλά>>

το πρόσωπό μου με δάκρυα με τις παλάμες νίβω,

ηφαίστειο τα μάτια μου, λάβα τα σωθικά.

Και το τσιγάρο μόνο του, στα χέρια μου θα σβήσει,

ας καίει απ΄το παράπονο, που μ΄έχει τώρα βρει

κι αν η φλόγα απ΄το παράπονο απόψε δεν μ΄αφήσει,

από το τελευταίο δάκρυ μου ίσως κι αυτή σβηστεί...Β.Α.

αντοχή

Μαύρα τα σύννεφα

απόψε σε σκεπάζουν

και κάνουν τη βροχή σου

ακόμα πιο πικρή,

το ριζικό σου έφτασε

και βρίσκεται σιμά σου

στήριξε τη χαρά σου

κι ας είναι πολύ μικρή.

Φαρέτρα πιάσε με πυγμή

με αντοχής τα βέλη

ο δράκος της απόγνωσης

ζητάει να πληγωθεί,

μην παρατάς τον πόλεμο

η νίκη είναι κοντά σου

προσπάθησε σαν το αίμα

που κλείνει μια πληγή...Β.Α.

Το πληγωμένο αετόπουλο

 

Σ΄ απόκρημνη αετοφωλιά με χόρτα καμωμένη,

κουβάλησε τα όνειρα στα λιγοστά φτερά του,

μόνο και αβοήθητο σε άγριους καιρούς δοσμένο,

ξεκίνησε το πέταγμα να φτάσει στα όνειρά του.

Μικρό το αετόπουλο, φτερά αφηνιασμένα,

σε δυσθεώρητα βουνά δοκίμασε τις φτερούγες

και πέρναγε ξυστά κοντά σε κοφτερούς γρανίτες

κι έπειτα έπαιζε σαν παιδί στης γειτονιάς τις ρούγες.

Το βράδυ καθώς γύρναγε στο αετοσπιτάκι

βρωμόχορτο λύγιζε πάνω του τα μάτια του να φράξει,

γιατί το ΄λεγε δίσεκτο και ήθελε να το διώξει

και τις φτερούγες του μάδαγε, να μη ξαναπετάξει.

Κι αυτό το αετόπουλο περήφανο, γενναίο,

για τα χαμένα του όνειρα μονάχο του πενθούσε,

λίγη στοργή, που μόνιμα στερήθηκε στα βράχια,

από άγριο λύκο και θεριά επίμονα ζητούσε.,Β.Α.