στη μάνα μου που γιορτάζει σήμερα

Μάνα που με πρωτόδειξες τον ουρανό, τ΄αστέρια

που με τα νιόκοπα μάτια μου, λαχτάραγα να δω

και σαν θησαυρό με κράταγες στα ακριβά σου χέρια

εσύ τα πρώτα μου βήματα βοήθησες να βρω.

Δεν σ΄ έχω όμως τις πίκρες μου δίπλα σου πια να κλάψω

μα από αγγέλων διάζωμα μου λες πως είσαι εδώ

γι΄αυτό και την πίκρα μου σήμερα με τη χαρά θα βάψω

και στα καθημερινά που άγγιζες θα ψάξω να σε βρω.

Όταν απ΄την πόρτα μας την ξύλινη με αποχαιρετούσες

το σχολαρούδι σου, μια σταλιά σου έστελνε φιλιά

και σαν περνούσαν οι στιγμές κι αργούσα με ζητούσες

μη μου συμβεί κάποιο κακό και φύγω μακριά.

Σήμερα θα στείλω μιαν ευχή μητέρα αγαπημένη

μπρος στο εικονοστάσι μας θα κάνω προσευχή,

σε όποια γωνιά παράδεισου κι αν είσαι ακουμπισμένη,

στείλε με τους αγγέλους σου την πιο ποθητή στοργή.

Κι όταν περάσουν οι καιροί και πρέπει κι εγώ να φύγω,

σ΄ενα σκαλί πλατύσκαλο να έρθεις να με βρεις

ας σ΄επιτρέψουν οι άγγελοι να μ΄αγκαλιάσεις λίγο

μαζί μου τις αναμνήσεις μας κι εσύ να θυμηθείς.....

Με αγάπη.........ο αγαπημένος σου γιος ΒΑΣΙΛΗΣ

μια φωλιά

Πουλιά που ξενιτεύτηκαν πίσω ξαναγυρίζουν

με τα μικρά τους αγκαλιά τον ήλιο χαιρετούν

με τα φτερά τους ανοιχτά, πετάνε και ελπίζουν,

πως τη φωλιά τους ανέγγιχτη πάλι θα ξαναβρούν.

Μέσα στην όμορφη φωλιά με πούπουλα και βρύα

που η αγάπη σκάρωσε και η λατρεία θαρρείς,

μακριά του ανέμου η αχλή και του αητού η βία,

τους περιμένει κάμαρη, που θάθελες να ζεις.

Της ξενιτιάς η ανάμνηση χάθηκε μες στο χρόνο

του γυρισμού η ανάσταση γιορτάζεται με μιας

το πέταγμα, που μάτωσε και στέριωσε τον πόνο,

τώρα γλυκειά αντάμωση μιας φίλης γειτονιάς.

Όταν και πάλι ο καιρός τα φύλλα θα τα ρίξει,

και η ανέμη η άπονη θα αλλάξει τους καιρούς,

μπροστά η μανούλα περήφανη το δρόμο θα τα δείξει

να ξαναβρούνε πάλι της ξενιτιάς καημούς. ...Β.Α.

να με θυμάσαι

 

Σε πόλεις ακατοίκητες μου λες να πάω να ζήσω,

εκεί που τα μπάζα της ψυχής στοιβάζονται σωρό,

σε κλίμα κατάξερο μα κι υγρό μόνος μου εκεί να ζήσω,

με συντροφιά το αλλοτινό τ΄αστέρι το χλωμό

Όταν φυσούν αγέρηδες οι θύμησες θα φεύγουν,

σαν φοβισμένες άνοιξες, σαν κύμα παγερό,

και θα ουρλιάζουν οι ενοχές κι οι πίκρες θα περσσεύουν

καθώς δεν θα αντέχουνε στης μοίρας το γραφτό.

Οι παλιές ωραίες εποχές, που οι θύμισες θα γυρεύουν

αυτές που έδιναν στην αγάπη μας κομψή κορμοστασιά,

τώρα εμείναν μόνες τους καρδιές, που ζητιανεύουν,

μι΄αγάπη απ΄ το παρελθόν, να κάνουν μοιρασιά.

Να με θυμάσαι αγάπη μου εκεί στα ξένα μέρη,

κι αν κάποτε περαστικός έρθω για να σε δω,

θέλω σαν ξένο, να με δεις, μη μου απλώσεις χέρι,

μη και νομίσω μ΄αγαπάς και άδικα χαρώ.