χρόνε έλα και πάλι

 χρόνε έλα και πάλι 

Θα έρθει πάλι η άνοιξη θα έρθει το καλοκαίρι,

τώρα χειμώνας και το σπίτι μας

ευωδιά από γλυκά και χιόνι,

μα αλίμονο στη μοναξιά, που μένει πάντα μόνη.......

χιονίζει και η γωνίτσα μας ζεστή να μας φιλάει

και κάθε ανάσα της βουβή γλυκιάς πνοής τραγούδι,

γλυκοχαράζει στο όνειρο και την πόρτα μας φιλά 

το χιόνι το ασπρογάλαζο της νιότης μας υφάδι.

Ας είναι αράδα τα δεντριά, τα πεύκα που γιορτάζουν

της θύμησης το σύννεφο ας γίνει πάλι χιόνι,

ν' αυγατίσει το όνειρο, σαν άνοιξης σημάδι.

Θα έρθει πάλι  άνοιξη θα έρθει  καλοκαίρι

τελειώνουν κάποτε οι γιορτές κι οι πάγοι κι αυτοί θα φύγουν,

θα γίνουν δροσερό νερό

 της δίψας καλοκαίρι....

σε λευκό φόντο

 

Στης μοναξιάς μου το χρώμα το γκρίζο 

ζητώ το λευκό της καρδιάς  σου 

και η ζωή μου αλλάζει τα φιλιά σου με ντύνουν 

με λευκή φορεσιά και άλλο χρώμα βλέπω να μη μου ταιριάζει.

Σε θέλω σ' αυτό και σ'εκείνο το άδειο πρωί

και φορώντας της ψυχής σου την άσπρη στολή 

βλέπω  άλλο χρώμα να μη μου ταιριάζει.

Θέλω ακόμηκαι σ' αυτή και σ' εκείνη τη μαύρη 

νυχτιά

με ακτίνες λευκές, που η όψη σου βγάζει,

να ντυθώ στα λευκά με το φως σου αγκαλιά 

για να δω πως άλλο χρώμα  δεν μου

ταιριάζει.

χιόνι περαστικό

 

χιόνι περαστικό

Πυκνό στο παραθύρι μου πέφτει το κρύο χιόνι,

αγάπης λευκής αληθινής της φύσης ο καμβάς,

λευκή και η παρουσία σου φέγγει και με στοιχειώνει,

πραμάτεια αγάπης διαλαλεί ακόμη κι ο βοριάς.

Σαν άσπρο πέπλο φόρεσε την ανάσα μου γλυκιά μου,

που λειώνει τον αναίτιο και ύπουλο χιονιά,

ζέστη μ΄αγάπης θαλπωρή ζεσταίνει την καρδιά μου

ως κι ο σπουργίτης ο φτωχός τραγούδι αρχινά.

Στον ήλιο κρέμονται σαν σπαθιά οι σταλακτίτες τώρα

και ιριδίζουν δάκρυα στο διάφανο κορμί τους,

θαμπώνουνε τα όνειρα στης σκέψης σου την ώρα

και μένουνε ολομόναχα στην κρύα  σιωπή τους.

Το παγωμένο το νερό της στέγης θα τελειώσει,

όταν του ήλιου η θαλπωρή θα κρύψει τα σπαθιά,

το κεραμίδι το ζεστό το χιόνι θα το λιώσει 

κι εγώ θα κλέψω χαμόγελο, που θα σ΄αναζητά...

S.A.