χιόνι περαστικό

 

χιόνι περαστικό

Πυκνό στο παραθύρι μου πέφτει το κρύο χιόνι,

αγάπης λευκής αληθινής της φύσης ο καμβάς,

λευκή και η παρουσία σου φέγγει και με στοιχειώνει,

πραμάτεια αγάπης διαλαλεί ακόμη κι ο βοριάς.

Σαν άσπρο πέπλο φόρεσε την ανάσα μου γλυκιά μου,

που λειώνει τον αναίτιο και ύπουλο χιονιά,

ζέστη μ΄αγάπης θαλπωρή ζεσταίνει την καρδιά μου

ως κι ο σπουργίτης ο φτωχός τραγούδι αρχινά.

Στον ήλιο κρέμονται σαν σπαθιά οι σταλακτίτες τώρα

και ιριδίζουν δάκρυα στο διάφανο κορμί τους,

θαμπώνουνε τα όνειρα στης σκέψης σου την ώρα

και μένουνε ολομόναχα στην κρύα  σιωπή τους.

Το παγωμένο το νερό της στέγης θα τελειώσει,

όταν του ήλιου η θαλπωρή θα κρύψει τα σπαθιά,

το κεραμίδι το ζεστό το χιόνι θα το λιώσει 

κι εγώ θα κλέψω χαμόγελο, που θα σ΄αναζητά...

S.A.