ΤΟ ΒΑΛΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

Μ΄αγκαλιάζεις στη μαγεία του χορού καμαρωμένη και ένα βάλς αγαπημένο μας καλεί τα βήματά μας πέταλα σε πίστα φλογισμένη τους χτύπους της καρδιάς ακολουθούν κάθε στιγμή. Βαριά μοιράζει η μουσική ψυχή που έχει σιμώσει και οι φωνές των αοιδών κοντά μας έχουν σταθεί είναι η ώρα που η ανάσα θα χρυσώσει τη μοίρα που τον δικό μας το χορό θ΄ακολουθεί. Τα μάτια σου στα μάτια μου ακολουθούν το κάθε βήμα είναι η ώρα μιας όμορφης χορού στροφής είναι η αγάπη σου που πλαγιάζει με το κύμα που κι αυτό χορεύει με το ρυθμό της μουσικής. Και σφιχταγκάλιασμα αγάπης πανδαισία ένας χορός με άυλα δάκρυα και φιλιά νωχελική του κορμιού σου η οπτασία σωπαίνουν όλοι που μας βλέπουν αγκαλιά. Μόνοι οι μουσικοί με τα βιολιά και το μεράκι παίζουν το βαλς, που μας μιλάει στην ψυχή είναι η ώρα που της αγάπης το αστεράκι σκύβει σε μας και πασχίζει να μας δει. Βασίλης Ανδρονίδης Λογοτέχνης

Η αγάπη του χειμώνα

Δεν θέλω να γυρίσει ο λογισμός στην πρώτη νιότη

κι ας άργησε η αγάπη σου να έρθει ως εδώ,

εγώ προτιμώ του Γεναριού τα ατέλειωτα τα σκότη

και μια αγκαλιά φθινόπωρου να λέει σ΄αγαπώ.

Τι κι αν επέρασε η ζωή και η όμορφη εικόνα,

με χείλη, που μαράθηκαν να λένε το σ΄αγαπώ,

να μ΄αγκαλιάζουν τα χέρια σου σαν άλικη ανεμώνα

και να μου λες μη φοβηθείς για σένα είμαι εγώ.

Δεν θέλω τις καλοκαιριές του Μάρτη, που ανθίζουν

οι ροζ και άσπρες μυγδαλιές, που άνοιξη προμηνούν,

θέλω σε Δεκέμβρη ξερόκλαδα πουλιά να τιτιβίζουν

και έξω απ΄το τζάμι το θαμπό ψίχουλα να ζητούν.

Μου φτάνει, που θα μ΄αγαπάς το λάδι κι ας τελειώνει

και θέλω ατόφια τη σιωπή σε ήρεμο χειμώνα

κι απέναντί μου η στοργή, το χιόνι να το λειώνει,

τα χείλη σου ποθώ ν΄ασπάζομαι σαν ιερή εικόνα.

Κι όταν Απρίλης ύπουλος δίπλα μου θα πλευρίσει,

θέλω μια αγκαλιά σου τρυφερή, που τόσο λαχταρώ,

τι κι αν δρεπάνι άκαρδο, να φύγω θα ζητήσει,

εγώ θα έχω έτοιμο αυτό, που θα σου πω.

Βασίλης Ανδρονίδης

Ποιητής-Λογοτέχνης

Η φωνή σου

Βρυσούλα που ρέει ράθυμα είν΄η γλυκιά φωνή σου

αυτή, που περνάει από κλαριά μ΄αθάνατο νερό

κι αποζητάει τα κλαριά σαν έρθει καλοκαίρι

και το χειμώνα αγκαλιά στο κρύο το σκληρό.

Θέλω την όμορφη φωνή, να έχω πάντα για στρώμα

και να ξαπλώνω το κορμί, που πόνεσε πολύ,

να την ακούω κελαριστή γλυκά ν΄αποκοιμιέμαι

με ήχους από το πέταγμα κάποιου αετού μαζί.

Κι όταν θα μ΄αγκαλιάζεις ξαφνικά με της φωνής τ΄αγέρι,

όρκοι από κρύα όστρακα ως στην καρδιά θα φτάνουν,

κλωνάρια και πευκόδεντρα το βουητό θ΄αρχίζουν

τριζόνια ασταμάτητα σεγόντο θα σου κάνουν.

Ας είναι η γλυκιά φωνή σύννεφα, που πλαγιάζουν

κι ονείρατα απλησίαστα κάνουν μέσ΄στη σιωπή,

από εκκλησιά του Σύμπαντος ο ήχος της φωνής σου

θα ψάλλει με ήχους αγάπης πλάγιους ωδή βυζαντινή.

Βασίλης Ανδρονίδης