Ελλάδα κι Ορθοδοξία 28/10/1940

Το χώμα σου ιερό από τα χρόνια τα παλιά,
το ΟΧΙ έγραψες με το αίμα των ηρώων σου Πατρίδα,
για σένα γράφω και ετούτη τη φορά,
γιατί σ΄εσένα το φως του ήλιου πρωτοείδα.

Απ΄τα ρυάκια σου ήπια το γάργαρο νερό
μοιράστηκα θλίψη και αγωνίες στον καιρό
και των ανόητων εχθρών σου τα λόγια τους τα στείρα.
Στις Πίνδου τις πλαγιές η καρδιά μας πάντα θα μένει

εκεί που δοξάστηκε των Ελλήνων η ορμή
και της αθανασίας των παλικαριών τη μοίρα
εκεί που η ψυχή μας γυρνάει και προσμένει
να μπει σαν σε άγια εκκλησιά και να λειτουργηθεί.

Διαμάντια έχεις τώρα ριγμένα στο γιαλό,
νησάκια που προβάλλουν μέσα από το κύμα,
στα ήρεμα νερά σου, τα γαλάζια λαχταρώ,
να κάνω της ζωής το στερνό μου βήμα.

Ελλάδα του 40 η Ιστορία σου στα ουράνια κατοικεί
και στις ψυχές μας σε μια πανάκριβη μια κόχη,
ο Χριστός από ψηλά, με αγιασμό να σε ευλογεί,
με του Αι Δημήτρη το απαλό το πρωτοβρόχι.

Βασίλης Ανδρονίδης [ αφιέρωμα στο 40 ]

στην γειτονιά μου

Σπίτια φτωχά μ΄αγράμπελη,

μοσχοβολιά της νύχτας,

που διώχνουν τ΄άγρια στοιχειά

κι η μοίρα τα επαναφέρει,

κυρούλες με πάνες αστραφτερές

κρατούν μωρά στα χέρια

υφαίνουν τη νέα την ζωή

με ρόκα την αγάπη,

δεν έχει εδώ παράπονα,

μήτε βρισιές της μοίρας

μονάχα οι καλόκαρδοι

κατώφλι έχουν σημάδι,

το βράδυ το πεζούλι τους

θρόνος να βασιλέψει

ο έρωτας κυρίαρχος,

την θλίψη να κουρσέψει.

Βασίλης Ανδρονίδης

ο ξένος

Γεννήθηκα σε τρώγλη ταπεινή

γεμάτη σκουπίδια και λάσπες μπρος στην πόρτα

από μια χαραμάδα κοιτούσα τη ζωή,

κι έβλεπα φίδια να έρπουν μεσ΄στα χόρτα.

Τον ήλιο κοιτούσα κάθε πρωινό,

που με αγάπη μου έστελνε το φως του,

σε μια γωνία σε κονοστάσι ταπεινό,

μ΄ευλάβεια στεκόμουνα εμπρός του.

Σε ξένους τόπους μ΄έφερε η μοίρα κάποιο πρωί,

με πείσμα σε ξένα χέρια τις ελπίδες μου ν΄αφήσω

και να γυρίσω κάποια μέρα εκεί όπου άρχισε η ζωή,

να μ΄αγκαλιάσει το άγιο χώμα σαν ξεψυχήσω.

Γύρισα ξένος σε μια πατρίδα μακρινή

με δυο πατρίδες που έζησα κοντά τους

ξένος εδώ, ξένος εκεί για μια ζωή,

με αναμνήσεις που αφήκα μακριά τους.

Τελευταία στροφή και να! το σπιτάκι μου θα δω,

εκεί που όνειρα και πίκρες έχω ζήσει,

ως ξένος σε ξένους δεύτερη φορά θα ξαναζώ

σε μια πατρίδα που θα μ΄ έχει λησμονήσει.

Βασίλης Ανδρονίδης