μη φοβάσαι

Μη φοβάσαι και η κάθε σου πληγή

σα στάλα φεγγαριού θα χαθεί μέσα στο κύμα

εκεί στου βυθού τα ατέλειωτα βάθη

εκεί η ψυχή σου θα μάθει

πως εγώ σε οδηγώ στης ζωής σου το βήμα.

Μη φοβάσαι κι όταν το κύμα που πλάι σου θα φτάνει

ένα χέρι δυνατό θα σε κρατάει

θα σου χαϊδεύει απαλά τα μαλλιά

μ΄ αγάπης θα σε ντύνει γιορτινή φορεσιά

κεντημένη με λουλούδια του Μάη,

φύλακας άγγελός σου θα είμαι πιστός

ακόμα κι αν φύγω κοντά σου θα μείνω

να μη φοβάσαι είμαι δίπλα σου εγώ

θα ταξιδεύω μαζί σου και με άγριο καιρό

της ψυχή σου κάθε πόνο να σβήνω.

Βασίλης Ανδρονίδης

οι μέλλοντες χρόνοι

Πέρασαν κύματα που άφριζαν κοντά μου

και με υποσχέσεις σαγήνευαν όλη μου τη ζωή,

με ηλιοκέντητη μορφή πλούτιζαν τα όνειρα μου

και πέρασαν τα χρόνια μου όλα, σαν μια στιγμή.

Δεν ήξερα πως για αγάπη συνέχεια μου μιλούσαν,

και μέσα μου βασίλευε αναίτια σιωπή,

ανωφελείς σκέψεις και φριχτεές γι΄ αγάπη τραγουδούσαν,

χωρίς να νοιάζονται ποτέ πως ήμουνα παιδί.

Οι μέλλοντες χρόνοι ξαφνικά όλοι γύρισαν πίσω

και από μέλλοντες καιροί γίνανε παρελθόν,

ήρθε ξάφνου η ώρα μου τα δάκρυα να σκουπίσω,

ν αφήσω, ιδέες και όνειρα, στο έλεος των καιρών...

Βασίλης Ανδρονίδης

Κάνε κουράγιο!

γαρύφαλλα φυτρώσανε και πάλι στην αυλή σου,

στο βάζο της αγάπης σου αφήσαν το άρωμά σου,

απόψε ως τον ουρανό θα φτάσει η καρδιά σου

και μόνο ενθύμισες γλυκές θάχει τ΄αντάμωμά σου.

Κάνε κουράγιο!

μια παπαρούνα κόκκινη για χάρη σου έχει φυτρώσει,

στης άνοιξης τον ορίζοντα με ύφος παιδικό,

ήρθε από το πουθενά τον πόνο σου να λυτρώσει.

μαύρο και κόκκινο μαζί κρατάει μυστικό.

Κάνε κουράγιο!

το κόκκινο του έρωτα μαζί της κουβαλάει,

το μαύρο τόχει πιο βαθειά στα σπλάχνα ξεχασμένο,

μόνο το κόκκινο ζει πάνω της, για σένα το κρατάει,

γράφει πάνω στα πέταλα όνομα αγαπημένο.

Κάνε κουράγιο!

ως και οι πέτρες σήμερα ντυθήκανε με βρύα,

δεν τις λένε πια σκληρές σ΄αυτή τη γειτονιά,

ήρθε η άνοιξή σου πια, τελειώσανε τα κρύα

και τ΄όνομά σου παίζοντας φωνάζουν τα παιδιά...Β.Α.