ΕΚΕΊΝΗ Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ

 

ΣΤΙΧΟΙ: ΒΑΣΙΛΗΣ ΑΝΔΡΟΝΙΔΗΣ, ΜΟΥΣΙΚΗ :ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ (ΟΡΧΗΣΤΡΙΚΟ)

Μεγάλο Σαββάτο Ανάστασης ημέρα, της άνοιξης ντροπαλή κι ευγενική αχτίδα μοσχοβολούσαν τα κεριά και τ΄άγρια κρίνα, τ΄αναστάσιμα κουρτίζαν μαντολίνα, μια νύχτα θεϊκή αντάμα με μια ελπίδα. Τα παιδιά με τις καθάριες φορεσιές τους κοιτούσαν μ΄αγωνία τις καμπάνες, της νόνας τους ανέμιζαν ευωδιαστές λαμπάδες, παπούτσια με πρωτόγνωρη γυαλάδα, ασπροντυμένα μωρά κρατούσανε οι μάνες. Μεσ΄στα μεσάνυχτα ουράνιος, θεσπέσιος, ο ύμνος, ο αναστάσιμος , που κάθε αγάπη είχ΄αναστήσει, μάτια δακρύβρεχτα και χέρια ανοιγμένα, χείλη που ενώθηκαν και χελιδόνια σαστισμένα, κρύβανε με τις φτερούγες τους τη φλόγα να μη σβήσει. ΒΑΣΙΛΗΣ ΑΝΔΡΟΝΙΔΗΣ

Eβδομάδα μαρτυρίου και συγχώρεσης

Μια εβδομάδα ξεκίνησε προχθές

που η θύμισή της την έχει βαθειά 

στα στηθη μας θαμμένη

σε σκέψη σε όνειρα σε κάποιες ενοχές

και μια ελπίδα βουβή και πεθαμένη

να δοκιμάζει με πάθος αντοχές.

Είναι ο θνήσκων Θεός που συγχωρεί

σαν ανεβεί μια προσευχή ως τα ουράνια

κάνει όλα τα γκρίζα ν΄ανθούν σε μια στιγμή

και κατακόκκινα να βάφει τα γεράνια.

Ο κύκλος θάνατος με βουή αργά γυρίζει

και με χολή μας οδηγεί σε λόφο υγρό

κάποια χλαμύδα στον αέρα ανεμίζει,

και με σφουγγάρι επιχειρεί να ξεδιψάσει

κάποιο ληστή πάνω στον ίδιο το σταυρό.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΑΝΔΡΟΝΙΔΗΣ 

ΠΟΙΗΤΗΣ-ΛΟΓΟΤΕΧΝΗΣ

Κάστρο η καρδιά, απόκρημνο κτρυφό

Μακάρι οι ρούγες να μυρίζουν ανθόκλαρα πάντα,να μοσχοβολάει το σταρένιο ψωμί σε κάθε σπίτι, οι αυλές να τιτιβίζουν σαν λεύκες από τις φωνές των παιδιών.

 Κι ας βρίσκεται τόσο μακριά και τόσο κοντά το κάστρο, 

κι η καρδιά ας παραμερίζει τα δαφνόφυλλα που ξεφύτρωσαν από αναπάντεχες ρίζες. 

Κι αυτό το κάστρο γιατί να υπάρχει; ίσως γιατί μετά από τα χαλάσματα 

βρίσκεται γκρεμός και εκτός από ακρολίθαρα μπορεί να πέσουν και αδιάφοροι 

και αμέριμνοι διαβάτες που πηγαίνουν να διαβάσουν εκεί κάποια παλιά ιστορία. 

Εκεί δίπλα υπάρχουν και νερά που ξεπηδάνε, ακούγεται κι ενας χαλικισμός 

σαν να θέλουν να γκρεμίσουν ό,τι χτίστηκε με ιδρώτα και αίμα από τους σκλάβους. Αρχίζεις κάποιες φορές να συλλογιέσαι την αποσύνθεση αυτού του κάστρου και τελειώνοντας την περιπλάνησή σου το βλέπεις κι όλας στεφανωμένο από μικράς νεφέλες καταστροφής. 

Ο ποιητής δεν έχει κανένα έργο που θέλει να το φτιάξει, δεν γνωρίζει έβδομη μέρα να ξεκουραστεί, κανένα έργο του δεν είναι αυτό που θα ήθελε να φτιάξει, μόνο κερνάει προβληματισμό και ίσως κάποτε και ένα δάκρυ, αυτό είναι το κάστρο των χεριών του.....Β.Α